Τhe Perfect Blossom

Η φύση έχει έρθει στα όρια της εξάντλησής της, εξαιτίας κυρίως του παραλογισμού του σύγχρονου τεχνολογικού ανθρώπου (η άγνοια και η απληστία του οποίου, την έχει αρρωστήσει βαριά).

Η «βιομηχανία της ασθένειας», η βιομηχανία της τροφής δηλαδή, καθώς και των τοξικών καταναλωτικών προϊόντων που βασίζονται στο πετρέλαιο, και η επιβολή ενός κοινωνικού προγραμματισμού που προωθεί τις ψυχοσωματικές παθήσεις, πραγματοποιούν το απόλυτο τέλμα: το σχήμα μέσα στο οποίο ο φόβος κάνει στον άνθρωπο κουμάντο, μετατρέποντάς τον κυριολεκτικά σε ρομπότ. Την ίδια στιγμή, η κοινωνία που δημιούργησε το ψυχοσωματικό πρόβλημα στον άνθρωπο, προώθησε, το ίδιο πολύ με αυτό, και τη «θεραπεία» του(!). Όχι μία οποιαδήποτε θεραπεία, αλλά εκείνη με την επιπλέον χορήγηση των τοξικών χημικών ουσιών που αποκαλούνται φάρμακα. Τελικά ο άνθρωπος, χωρίς να το καταλάβει, βρέθηκε μέσα στη συνθήκη μίας πλαστής ζωής, στην οποία προσπαθεί ασθμαίνοντας να είναι απλά λειτουργικός. Λειτουργικός, αλλά για ποιον όμως;

Πολλοί ερευνητές και συγγραφείς του φαινομένου, όπως ο Dubois και ο Illich, ονόμασαν αυτή την παράδοξη κατάσταση “The Mirage of Health”, «η οφθαλμαπάτη της υγείας». Μάλιστα ο δεύτερος σε ένα από τα βιβλία του αναφέρει ότι η σύγχρονη ιατρική έχει εξελιχτεί σε μείζονα απειλή για την υγεία μας! Κι αν κάποιος αναλογιστεί την πραγματικότητα με πιο απλό τρόπο, ίσως και να δει αυτό που πραγματικά συμβαίνει μέσα σε ένα νοσοκομείο σήμερα: ένας διατροφικά εξαντλημένος οργανισμός, απολύτως στρεσαρισμένος και τοξινωμένος, αποσύρεται από την κυκλοφορία για λίγο, και τα αναπόφευκτα παθολογικά ευρήματά του μπαίνουν στο μικροσκόπιο. Ατελείωτες εξετάσεις και φαρμακευτικά πρωτόκολλα που δεν θρέφουν, δεν αποτοξινώνουν, δεν ηρεμούν τα σώματα, αλλά απευθύνονται ολοκληρωτικά και μόνο στα συμπτώματα. Η λογική του ζάναξ, του ντεπόν, των αντιόξινων, των αντικαταθλιπτικών, των στατίνων, μερικές φορές απαραίτητων και ποιος ξέρει άλλες πόσες ούτε καν αναγκαίων, δημιουργούν την οφθαλμαπάτη της υγείας και την ταυτόχρονη ψευδαίσθηση της θεραπείας. Η χρήση αυτών των τοξικών χημικών μέσων που λέγονται φάρμακα, βρίσκουν την αποθέωσή τους ειδικά στα πεδία της ψυχικής ασθένειας. Εκεί όπου ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος με τον ασθενή, που νιώθει αποκομμένος από τους γύρω του και προπαντός από τον εαυτό του. Και εκεί που η ανάγκη για μία γρήγορη αποκατάσταση είναι σχεδόν επιβεβλημένη.

Διαφημίσεις για προληπτικές εξετάσεις στην τηλεόραση, sms σε κινητά τηλέφωνα που τρομοκρατούν ένα υγιές άτομο χωρίς κανένα παθολογικό σύμπτωμα, και εξετάσεις που κατά κανόνα αγνοούν την αρχή της βιοχημικής ιδιαιτερότητας του ατόμου, συμπληρώνουν το κάδρο του φόβου. Άτομα με διαφορετική γενετική προδιάθεση, τρόπο ζωής και διατροφή, είναι αδύνατον να συγκριθούν μεταξύ τους, τόσο, που ο απλός αιματοκρίτης ενός καπνιστή μπορεί να είναι δύο με τέσσερις μονάδες μεγαλύτερος από έναν αντικαπνιστή, ή ενός ακρεωφάγου δύο με τέσσερεις μονάδες χαμηλότερες από έναν κρεωφάγο. Ποιος ισχυρίζεται ότι αν ο πλανήτης αποφασίσει να τραφεί με κρέας και να καπνίσει, αυτό αυτόματα καθιστά τις τιμές του αποκλίνοντα, τιμές «ασθενή»;

Όλες σχεδόν οι ψυχικές παθήσεις έχουν συνδεθεί πλέον άρρηκτα με τη διαταραγμένη βιοχημεία του εγκεφάλου, την χρόνια έλλειψη «ορθής τροφής» δηλαδή. Δεν «τρώμε» εδώ και καιρό ωραίες εικόνες, δεν τρώμε ωραία φαγητά, δεν τρώμε ωραίους ανθρώπους, δεν τρώμε ωραίες σχέσεις, και πιεζόμαστε να ζήσουμε τη ζωή σε ταχύτητες πιο υψηλές από όσο αντέχουμε (και υπό την αναζήτηση της αποδείξεώς της)! Ολοένα και περισσότερο δεν πιστεύουμε σε τίποτα, οπότε ολοένα και περισσότερο καταδικαζόμαστε να αναλωθούμε σε γρήγορες και πρόσκαιρες ηδονές, αγνοώντας μας. Αγνοώντας τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Κάνε ένα τσιγάρο και πιες έναν καφέ μόλις ξυπνήσεις. Κάνε ένα τσιγάρο και πιες ένα ποτό πριν κοιμηθείς. Πάρε ένα ζάναξ για να αντέξεις τη δουλειά σου, κι ένα παναντόλ για τον πονοκέφαλο που σου προκάλεσε. Προληπτικά, κάνε και μερικές εξετάσεις γιατί μεγαλώνεις και βλέπεις τι γίνεται δίπλα σου, όπου όλοι «πεθαίνουνε», και στο τέλος ξεκουράσου μπροστά σε μία οθόνη για την αποσυμπίεσή σου, τρώγοντας ει δυνατόν μία εθιστική βλακεία. Θύμωσε και λίγο με τον διπλανό σου, γιατί αδιαμφισβήτητα έχεις δίκιο. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι περνάς. Ούτε πόσο δίκιο έχεις. Ούτε ότι πληρώνεις τις αμαρτίες των άλλων.

Αργά ή γρήγορα όμως θα καταλάβεις κι ΕΣΥ, πως το μόνο που χρειαζόσουν ήταν λίγο χρόνο κάτω από μία ανθισμένη αμυγδαλιά. Και μία κούπα τσάι δίπλα σε έναν φίλο.

Χρειαζόσουν την αναζήτηση του τέλειου ανθού.

Και όχι μία μεζούρα για να αποδείξεις ποιος την είχε μεγαλύτερη.

https://www.youtube.com/watch?v=I01khLl1uv8