Λάτρεψα από παιδί την εποχή της Μεγάλης Σαρακοστής, την λατρεμένη εποχή της προανοίξεως, της συγκίνησης και της νηστείας, γιατί ήταν η εποχή που, χωρίς να ξέρω το γιατί, με επικοινωνούσε με κάτι βαθύτερο, κάτι πολύ καθαρό και ασίγαστο. Ήταν η εποχή που στη ροή του χρόνου, κατάφερνε να ζωντανέψει μέσα στη σπονδυλική μου στήλη, τα ρεύματα μιας άγνωστης σε εμένα τότε Δύναμης. Περπατούσα μαζί Του τη μοναχική έρημο που κι Εκείνος για 40 ημέρες περπάτησε, γιατί ήμουν μικρό παιδί που με το μυαλό του έκανε ό,τι ήθελε. Σαράντα ημέρες, που για εκείνο το παιδί ήταν σαράντα βήματα μίας ολότελα φανταστικής περπατησιάς.
Στην οποία κάθε φορά θα άλλαζε η ψυχή του.
Ήθελα να γίνω ο Χριστός που μου μάθαινε ο πατέρας μου και το Πάσχα στο χωριό με βοηθούσε στο έπακρο. Με τις καμπάνες της εκκλησίας να ηχούν στα αυτιά μου για ολόκληρη τη σαρακοστή σαν μία διαρκή ενθύμηση εαυτού (όπου κι αν ήμουν, ό,τι κι αν έκανα, ο ήχος τους με χτυπούσε σαν ηλεκτρικό ρεύμα και με επανέφερε στο μονοπάτι Του) με τις μυρωδιές τη φύσης, με τις πρώτες μέλισσες, και με τη γη που συμμετείχε μαζί μου σε κάτι αόρατο και δυνατό.
Εμείς οι άνθρωποι θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι το μοναδικό μας μέλλον είναι η Αγάπη. Ότι όλα τα υπόλοιπα μακριά της, πράξεις, σενάρια και βίοι, κάνουν τις επόμενες ημέρες που θα ‘ρθουν, στη μικρή ζωή μας, ήδη από τώρα παρελθόν.
Γιατί εμείς οι άνθρωποι θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε, πως το γεγονός ότι ολόκληρος ο κόσμος ήρθε πια μπροστά στα μάτια μας, εξαιτίας της τεχνολογίας, είναι κάτι που δεν μας ψήλωσε, αλλά μας κόντυνε. Δεν μας προέτρεψε εν τέλει στο ταξίδι, γιατί απόσβησε τη χαρά ενός άλλου εντός μας. Καλή νηστεία από καρδιάς.
Όχι τόσο σε ό,τι μπαίνει στο στόμα, αλλά κυρίως σε ό,τι βγαίνει από αυτό. Καλή νηστεία βουτηγμένη στην ανάσα της Τέχνης των Ενδιαμέσων. Στιγμών, εποχών, σκέψεων και συναισθημάτων. (Και να μην ξεχνάμε ΠΟΤΕ πως υπάρχει κάτι μέσα στο σώμα που θυμάται, ακόμα και όταν το μυαλό έχει ξεχάσει. Πως υπάρχει κάτι μέσα στο σώμα που νιώθει, ακόμα και όταν η καρδιά χτυπάει πλέον μόνο από συνήθεια. Κι αυτό το κάτι, είναι η Ιερή Συγκίνηση όλων όσων ζήσαμε με αληθινό έρωτα και όνειρο.
Όλων όσων αναστημένοι από τις σαρακοστές μας κατορθώσαμε μια ημέρα να φτάσουμε).
Comments