Cοvid-19 ή μία επιστροφή στην κανονικότητα;

Είσαι το σπίτι που μένεις. Το φαγητό που τρως. Ο τρόπος που οδηγείς. Είσαι η οσμή από τα παπούτσια σου, ο τρόπος που αγγίζεις μία γάτα, η αγαπημένη σου μουσική (ή ακόμα και η ίδια σου η φωνή). Είσαι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα: ο τρόπος που ανεβαίνεις μία σκάλα. Είσαι δηλαδή και όλα όσα έφτιαξαν μόλις δύο άνθρωποι. Που δυστυχώς θέλησαν από το παιδί τους να ζήσει τη δική τους ζωή και όχι τη δική του. Που νοιάστηκαν για το τί θα κάνει και όχι για το πώς θα είναι δίπλα του την ώρα που το κάνει. Και μένω στοχαστικά τόσο πολύ σ’ αυτό το σημείο, όχι μόνο γιατί έχω κι εγώ ένα παιδί και πρέπει να το θυμάμαι, αλλά και γιατί γνωρίζω καλά πως από εκεί, μια μέρα, ξεκίνησαν όλα.

Εν τέλει όμως, εν τέλει είσαι όσα πιστεύεις ό,τι βλέπεις σ’ έναν κατά ομολογία καθρέφτη ανάγωγο.

Κι έχεις την υγεία ως θεμέλιο όλων των επιδιώξεών σου για περισσότερο ονείρεμα και αλήθεια. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Την πολυτέλεια της φιλοσοφίας στη δίνει η σταθερή βάση της υγείας ενός φυσικού σώματος που σε κουβαλά στα χρόνια και στους καιρούς. Μόλις χτες το ξημέρωμα μου το υπενθύμισε αυτό μία εντελώς απρόσμενη επίσκεψη. Με επισκέφτηκε εκ νέου ο αγγελιοφόρος του Φωτός! «Covid 19» ονομάστηκε από τους ανθρώπους, οι οποίοι και τον βαπτίσαν εχθρό της ζωής, αν έχουν το Θεό τους! Πέρασέ με για τρελό, αλλά σου μιλώ με ειλικρίνεια δεν ήταν καθόλου απωθητικός στη συναναστροφή μας. Κάθισε ήρεμος κοντά μου, σε ένα μεθυστικό όνειρο από το απώτερο παρελθόν ενός μεγαλύτερου γεγονότος, και μου είπε αυτολεξεί κοιτώντας με κατάματα:

«Αν τελικά προσπαθείτε να υπηρετήσετε κάτι μεγαλύτερο από εσάς τους ίδιους, τότε γίνεται αυτόματα φανερό ότι πρέπει να αναπλάσετε τον εαυτό σας για να τα καταφέρετε. Αν προσπαθείτε να αναπλάσετε τον εαυτό σας χωρίς το σκοπό της υπηρεσίας, τότε βασίζετε την ανάπλαση σε εκείνο ακριβώς το στοιχείο που δεν πρέπει να συμπεριλάβετε. Κι έρχομαι εγώ εδώ για να σας νουθετήσω. Να κάνω την ευκαιρία σας μεγαλύτερη.

Η αλήθεια είναι ότι βλέπω μερικούς ανθρώπους να κάνουν μεγάλες προσπάθειες, να παίρνουν τα σφάλματά τους με τρομακτική σοβαρότητα, να κάνουν φοβερές ομολογίες για τον εαυτό τους αλλά τελικά και αυτοί να γίνονται πιο υποκειμενικοί από πρώτα.

Αυτό δεν αποτελεί απόδραση από την ανυπαρξία και το Μάτριξ. Γιατί η διαδικασία της αποδράσεως σημαίνει ανάπλαση των πάντων, αφήνοντας τον παλιό σου εαυτό απέξω. Μόνο αυτό οδηγεί πραγματικά στη δυνατότητα να αναγεννηθούμε σ’ έναν ανώτερο κόσμο σαν αθώα βρέφη.

Το έγκλημα είναι το αντίστροφο όλων αυτών. Είναι η εμμονή σε μια θέση που ψάχνει πάντα την επιστροφή στα ίδια. Είναι μια αύξηση της υποκειμενικότητας, μια παγίωση που οδηγεί σε έναν κύκλο που διαρκώς στενεύει. Σε ρόλους, σε εξουσίες, σε θεωρητικές ασφάλειες που προσφέρει απλόχερα μόνο η εμμονή στην εικόνα.

Δεν μπορείτε να υπάρξετε σε μια διαδικασία αναγέννησης περιμένοντας να με νικήσετε -με ένα εμβόλιο ας πούμε- για να επιστρέψετε στα ίδια που ήσασταν, όπως ακριβώς δεν μπορεί να υπάρξει η κορώνα και τα γράμματα ενός νομίσματος ταυτόχρονα. Γιατί αν αρχίζετε να εξετάζετε το ένα, το άλλο θα πρέπει να εξαφανιστεί. Όμως και τα δύο μαζί αποτελούν το νόμισμα. Εννοώ πως εάν διατηρήσει κανείς την υποκειμενικότητά του θα χωριστεί εξαιτίας της στα δύο. Και το ότι θα με νικήσετε, για την ώρα σας το επιτρέπω. Γιατί είμαι η Ζωή κι εσείς ο Θάνατος. Με καταλαβαίνεις;

Μερικοί άνθρωποι μένουν σκλάβοι επικρίνοντας τους γύρω τους, ενώ μερικοί άλλοι επικρίνοντας τον εαυτό τους. Είναι το ίδιο πράγμα. Ελευθερία είναι να βλέπεις τον εαυτό σου αμερόληπτα σαν έναν ενδιαφέροντα ξένο. Χωρίς επιδοκιμασία ή επιτίμηση.

Η ζωή είναι σκληρή με όσους βλέπουν τις αντιφάσεις στους άλλους και όχι στον εαυτό τους. Ακόμα σκληρότερη με τους δασκάλους που το κάνουν αυτό. Ή με τους γονείς.

Δυναμώστε το πνεύμα σας και κάντε το σωστό. Πηγαίνετε κόντρα σε όσα κατασκεύασαν τον ελαττωματικό σας εαυτό. Στα ψεύτικα ανέμπνευστα σχολεία σας, στις απαίδευτες και συναισθηματικά εξουσιαστικές οικογένειες, στις πρόσκαιρες φιλίες και στους εγωιστικούς έρωτες. Επιλέξτε το ακριβό από το φθηνό. Το δύσκολο από το εύκολο. Επιλέξτε με βάση την καρδιά και όχι το νου.

Θα υπάρχει ελπίδα, όσο υπάρχω εγώ.

Για λίγο ακόμα δηλαδή».

Μετά από αυτήν του τη φράση το όνειρό μου έσβησε όπως ένα κερί που το τελειώνει ο αέρας, ενώ ήθελε να ζήσει κι άλλο. Το ρολόι έδειχνε 07:07 το πρωί. Δεν άνοιξα τα μάτια μου δεύτερη φορά και παρέμεινα για λίγο ακόμα στο κρεβάτι. Η αναπνοή μου ήταν ρηχή. Οι χτύποι της καρδιάς μου αργοί. Σκεφτόμουν πυκνά πως οι ημέρες που περνούν με έναν τρόπο ενοχλητικά ψυχρό, μοιάζουν με ένα ταξίδι που γίνεται την εποχή που το μυαλό είναι ήδη διαμορφωμένο, κι ως εκ τούτου έχει άλλη χρησιμότητα από οποιοδήποτε άλλο ταξίδι.

Στην Τέχνη μου, εκείνο που έχει σημασία είναι η σχέση ανάμεσα στα πράγματα και όχι αυτά καθαυτά. Η προσπάθεια κατάκτησης του χώρου και του χρόνου όπου ζούμε, θα πρέπει επιτέλους να μας δημιουργήσει μια βαθύτερη επιθυμία συναντήσεως με έναν διαφορετικό εαυτό. Που θα επιτρέψει τη σύλληψη του μεγαλύτερου γεγονότος που μας διέπει.

Σχεδόν μας βαρέθηκα ως μικρούς, θνητούς τεμπέληδες μιας ανάγκης για περισσότερα «εγώ». Η ζωή μας ήρθε ανάποδα, κι εμείς αγωνιούμε μην χαθεί η αγωνία μας για ηδονή.

Κι ο Ρενουάρ είχε δίκιο όταν έλεγε: «Εκείνος που αφού κρεμάσει το ζωγραφικό έργο του ανάποδα επί τρεις μήνες δεν μπορεί να βρει τι λείπει από αυτό, δεν χρειάζεται να ζωγραφίζει άλλο.»