Χωρίς αισθητική, η ιατρική είναι καταδικασμένη να αποτύχει

«Η βασική αιτία της ασθένειας και ο στρουθοκαμηλισμός μιας επιστήμης που στερείται αισθητικής».

Η βασική αιτία των περισσότερων ασθενειών στον σύγχρονο άνθρωπο, είναι μία "μη αξιολογήσιμη" από τη δυτική επιστήμη της ιατρικής καθημερινότητα, που απολήγει στη χρόνια κούραση του οργανισμού. Εν τέλει, σταδιακά οδηγούμαστε στην απόλυτη παράδοση του νευρικού μας συστήματος, σε όλους εκείνους τους αγχογόνους παράγοντες της ζωής, που επιλέξαμε για να ζήσουμε. Πονοκέφαλος, ημικρανίες, αϋπνίες, έλκη, αλλεργίες, έλλειψη έρωτα και ονείρου στις ζωές των ανθρώπων, οδηγούν στην εγκατάλειψη της ανώτερης φύσης τους. Όμως το άκτιστο παίρνει μορφή διά μέσου μας. Δεν είμαστε μόνο κύτταρα και νερό, αλλά και το ενδιαμέσως κενό, η κβαντική περιοχή των απεριόριστων δυνατοτήτων μας. Δεν είναι δηλαδή κάτι έξω από εμάς το όνειρο, είναι η προέκτασή μας!

Δυστυχώς αποταυτισμένοι από την ανώτερη φύση μας, προσκολλημένοι στο νου και στο σώμα, νιώθοντας ξεχωριστότητα σε όσα θέλουμε να πραγματοποιήσουμε, θεωρώντας τα δύσκολα για εμάς, επιλέγουμε τη μηχανικότητα και την ασυνειδησία ως βασικό βιοποριστικό υλικό. Περιορίζουμε τις προοπτικές. Θίγουμε τη Θεία μας υπόληψη και καταγωγή.

Την ίδια ώρα, η ιατρική μέσα στην ανημποριά που της προσδίδει η έλλειψη αισθητικής, αδυνατεί να μετρήσει συμπτώματα όπως: η κούραση και ο μιμητισμός, η ένδεια δημιουργικότητας και η έλλειψη ονείρου από τις ζωές των ανθρώπων. Εξάλλου αυτά τα χαρακτηριστικά για κάθε άτομο προσλαμβάνονται υποκειμενικά, κι ενίοτε κρίνονται ως μη απαραίτητα για την επιβίωσή του.

Η εννοιολογική σύγχυση στις ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι πουθενά πιο εμφανής και πιο ζημιογόνα από όσο στον τομέα της υγείας. Πουθενά επίσης δεν είναι πιο αναγκαία μια κοινά αποδεκτή συμφωνία ως προς τι μας βλάπτει και τι μας ωφελεί, ως προς τι σημαίνει χρόνια κόπωση και αντικειμενική αναγνώρισή της, όχι από το υποκειμενικό του καθενός κριτήριο, αλλά από τα αντικειμενικά σήματα που στέλνει ο οργανισμός διαμέσου του νευρικού του συστήματος.

Χωρίς αισθητική, η ιατρική είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Χωρίς νευρικό σύστημα η προσπάθεια θεραπείας μας είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Αντί να πίνουμε έναν καφέ για να ξυπνάμε το πρωί, ας κοιμηθούμε λίγο περισσότερο το βράδυ. Αντί να ανοίξουμε την τηλεόραση ή να αποκοιμηθούμε στον υπολογιστή, καλύτερα να βγούμε μια βόλτα για περπάτημα ή να κλείσουμε τα μάτια μας και να διαλογιστούμε. Αντί να εμπιστευτούμε τις τύχες μας σε έναν πνευμονολόγο που καπνίζει, ας πάρουμε τις ανάσες μας σε ένα πυκνό δάσος. Αντί να κουραζόμαστε από συνήθεια, ας προσλάβουμε διακοσμητές και σύγχρονους αρχιτέκτονες για την εσωτερική διαμόρφωση των χώρων των νοσοκομείων. Αντί να τρώμε αντιτροφές, ας διδάξουμε στον εαυτό μας τον τρόπο της ορθής τροφής, το πότε, το πώς και το τι.

Η βασική αιτία της ασθένειας είναι η κούραση. Συναισθηματική, διανοητική και σωματική. Είμαστε "κατά λάθος" κουρασμένοι. Όλοι. Ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος ζει και υπάρχει ως αποτέλεσμα της πρόσληψης ενέργειας από το περιβάλλον με τη μορφή τροφής, νερού, οξυγόνου, εμπειριών, εντυπώσεων και λοιπά. Ξεχάσαμε πως αυτά τα είδη ενέργειας υφίστανται επεξεργασία όχι μόνο από το σώμα, αλλά και από τα συναισθήματα και τη νόηση. Ξεχάσαμε πως ενσωματώνονται κυριολεκτικά στην ύπαρξη μας, την οποία ΚΑΙ διαπλάθουν ανάλογα με την ποιότητα που είχαν αρχικά. Ξεχάσαμε ότι ένα μέρος τους αποβάλλεται και αποδίδεται στο περιβάλλον ως δραστηριότητα, συμπεριφορά και υποπροϊόντα μεταβολισμού χάρη στην ύπαρξη όλων αυτών των ενεργειών, που, όταν βρίσκονται σε ισορροπία και αφθονία μεταξύ τους, απεικονίζονται και στη ψυχοσωματική μας υγεία.

Ξεχάσαμε πως υπάρχουν περισσότερα επίπεδα εμπειρίας, αστρικές κοινωνίες, στον έρωτα, στο όνειρο και στη δημιουργία, όταν μπορούμε να ξεκουραζόμαστε, να επικοινωνούμε, και, κυρίως, να σωπαίνουμε.

Γιατί καμία σιωπή δεν ζητά περισσότερα από όσα μας δίνει.

Και καμία ενέργεια από τις παραπάνω (τροφή, νερό, οξυγόνο, εμπειρίες, εντυπώσεις) δεν είναι αμέτοχη της προσπάθειάς μας για αυτήν.