Το μπουκάλι που ξέβρασε το κύμα στην ακτή των ονείρων μου, ήξερα τι μήνυμα περιείχε εντός του και από ποιον. Στην απουσία της έκπληξής μου όμως, προστέθηκε εντελώς απρόβλεπτα κι ένα τηλεφώνημα που θα συμπλήρωνε ολοκληρωτικά το παζλ.
Η ενασχόλησή μου με τον Εσθλό περιείχε έτσι κι αλλιώς τη λύση για το πρόβλημα. Εσθλός θα πει ο άξιος, ο δυνατός, ο καλύτερος στο είδος του. Κάτι σαν τα ψηλά Βουνά δηλαδή. Που στέκουν για να μας θυμίζουν ότι όταν πρόκειται αληθινά να αναζητήσουμε τους εαυτούς μας, αυτά θα είναι και το μόνο που θα μας έχει απομείνει. Τότε.
Πως συνδέεται όμως ένα μπουκάλι με μία Ακτή (όχι οποιαδήποτε Ακτή, αλλά την Ακτή των Ονείρων* μου), πως συνδέεται ο Εσθλός με ένα τηλεφώνημα (όχι οποιοδήποτε τηλεφώνημα, αλλά αυτό του παιδικού μου φίλου) και πως όλα αυτά μαζί δημιούργησαν μια μουσική συμφωνία με τον πολυαγαπημένο από την εφηβεία μου καλλιτέχνη (δεν λέω ροκ σταρ, γιατί ήταν κάτι πολύ περισσότερο), είναι κάτι που θα εξηγηθεί μέσα σε ένα άρθρο βαρύ σαν μολύβι. Γιατί όταν το έγραφα με αυτό, σχεδόν λύγισε η μέση μου και συνέτριβη το δεξί μου γόνατο.
Στο τηλέφωνο συζητούσα με τον αδερφικό μου φίλο για μια σειρά προϊόντων που ετοιμάζουμε να εισάγουμε στην αγορά των τροφίμων το καλοκαίρι, τα πέντε ελιξίρια της υγείας. Πέντε, όσα και τα Στοιχεία της Δημιουργίας: Γη, Νερό, Φωτιά, Αέρας, Αιθέρας. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε λόγους επιχειρηματικούς και σε ευχές για τις ημέρες των Χριστουγέννων, μονοπώλησε για λίγο το πνεύμα μας ένα καθ’ όλα επίκαιρο ερώτημα: ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο σεξ και στον έρωτα; Πότε δηλαδή μια ταινία που παρακολουθείς συγκαταλέγεται στις τσόντες, και πότε στις ερωτικές;
Όσο κι αν έμοιαζε άσχετο το ερώτημα με την προθύστερη συζήτηση που είχαμε, τόσο κι έδενε πάρα πολύ με τον τρόπο που αμφότεροι είχαμε επιλέξει από την εφηβεία μας για να αποφεύγουμε την πολλή «γη», όταν εκείνη μας περικύκλωνε (φιλοσοφώντας, στον «αέρα» παλιότερα, και στον «Αιθέρα» πλέον). Πολυτεχνείο είχαμε τελειώσει και οι δύο, αιγόκεροι ήμασταν, δεν δυσκολευτήκαμε να συμφωνήσουμε: τσόντα είναι μια ταινία όταν σε αυτήν λείπουν οι ενδιάμεσοι χρόνοι, όταν πηγαίνει κατευθείαν στο… «ψητό», χωρίς καν σενάριο, χωρίς ροή, χωρίς καθόλου ενδιάμεσους «νεκρούς» χρόνους για να μπορέσει να χωρέσει εντός τους η αφήγηση ενός συναισθήματος, μίας σκέψης, ή ακόμα και μια πιο απλή μεταφορά του περιεχομένου, (ηθοποιών, ή εικόνων), από τη μία σκηνή στην επόμενη.
Από την άλλη, το μήνυμα μέσα στο μπουκάλι που είχε ξεβράσει η θάλασσα, το είχε συντάξει αυτοπροσώπως ο David Bowie πριν από περίπου 5 ημέρες, ανήμερα της γιορτής των Χριστουγέννων. Και το περιεχόμενό του αφορούσε φυσικά το Χρόνο.
Που τελείωνε. (η ορθή ανάγνωση του άρθρου απαιτεί ολιγόλεπτες παύσεις για το άκουσμα της μουσικής που το συνοδεύει). -ΠΑΥΣΗ ΑΡΙΘΜΟΣ ΕΝΑ:
Το μεγαλύτερο πάρεργο της αλόγιστης τεχνολογικής προόδου, και της επιστήμης των μηχανών, των υπολογιστών, μικρών ή μεγάλων, και των οθονών τους, μπροστά από τις οποίες εξελίσσεται ολόκληρη η ζωή μας, δεν είναι τελικά ούτε ο Covid, ούτε η ανηλεής μετάλλαξη της ανατομίας μας, που ήδη έχει αρχίσει να συμβαίνει πριν καν ‘ρθει το… εμβόλιο! Είναι η αλλαγή στον τρόπο που κυλάει ο χρόνος! Η απολύτως, βίαιη και ακραία, μεταβολή της ροής του! Κι ήταν ο David Bowie εκείνος που πρώτος μου το κατέδειξε.
(Καταλαβαίνεις τι μου ψιθύρισε; Έχεις αντίληψη τι ακριβώς σου ξεστόμισα;)
Βέβαια, στο δαιμόνιο μαθηματικό κόσμο μου ήταν αναμενόμενο να συμβεί, όσο η απομάκρυνση από τα έργα της φύσης θα μας έστελνε εγγύτερα στα δικά μας έργα: στις μηχανές. Και θα συνέβαινε αυτό (στα δικά μου μαθηματικά πάντα) μέσα σε δύο διαφορετικές εποχές του κόσμου, όπου η μεγαλύτερή τους διαφορά θα βρισκόταν απλά, στο «μη αναστρέψιμο» της δεύτερης.
Η πρώτη εποχή είναι η εποχή ΜΠΡΟΣΤΑ στις οθόνες. Του κινητού, του υπολογιστή ή της τηλεόρασης. Η δεύτερη εποχή είναι ΜΕΣΑ στις οθόνες. Του κινητού, του υπολογιστή ή της τηλεόρασης. Η διάδραση των αισθήσεων, όχι μόνο των ανθρώπων διαμέσου της μηχανής, αλλά και των ανθρώπων με τις μηχανές διαμέσου του ανθρώπου, δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει το κύκνειο άσμα ενός πολιτισμού που οι ίδιοι επιλέξαμε για να μας αφανίσει.
Κι όσο θα βλέπουμε τους σημερινούς νέους εθισμένους στην παρέα του κινητού τους, κυριολεκτικά «γυμνούς» μακριά του, να το κουβαλούν ακόμα και από το ένα δωμάτιο του σπιτιού τους στο άλλο (με αγαπημένο όλων αυτό της τουαλέτας), τόσο και αυτός ο προγραμματισμός του Μάτριξ, δυστυχώς, ΔΕΝ θα αλλάζει. Όμως μαζί με αυτόν τον προγραμματισμό τελεσιδίκησε και ο Χ(Κ)ρόνος. Που ποτέ του δεν έπαιζε τα δικά μας παιγνίδια. Και που πάντα ήταν αμείλικτος.
Γιατί η δικαιοσύνη έτσι τον γνώρισε και εκείνος της ήταν πιστός. (η ορθή ανάγνωση του άρθρου απαιτεί ολιγόλεπτες παύσεις για το άκουσμα της μουσικής που το συνοδεύει). -ΠΑΥΣΗ ΑΡΙΘΜΟΣ ΔΥΟ:
Μπροστά σε μια οθόνη εξελίσσεται η ζωή. Ολόκληρη η ζωή μας. Μέσα σε μία μηχανή βρίσκονται όλα τα δεδομένα μας. Στην πρώτη εποχή, θα θυμάται εκείνη για εμάς, στη δεύτερη εποχή, θα αισθάνεται εκείνη για εμάς. Μπροστά σε μια οθόνη κάνουμε τις γνωριμίες μας και ξεκινάμε τους έρωτές μας. Έρχεται η ώρα σε λίγο, στη δεύτερη εποχή, εκεί και να τους τελειώνουμε.Κι ένας youtuber θα βγάζει περισσότερα χρήματα από όσα ένας κηπουρός (που ανάθεμα αν ξέρουμε τι αλήθεια μπορεί να σημαίνει αυτό).
Όλα αυτά όμως τα έχουμε υποπτευτεί, λίγο ή πολύ. Τα γνωρίζαμε και φιλοσοφούσαμε επάνω απ' το «πτώμα» μας. Πορευτήκαμε στην ανοχή ότι τα χειρότερα δε θα συμβούν στη γενιά μας, ή ακόμα αν θέλετε, στη γενιά των παιδιών μας. Μέχρι εκεί φτάνει εξάλλου η πλάνη του εγκεφαλικού μας βολέματος. Έχει όμως παρατηρήσει κανείς κάτι ΑΛΗΘΙΝΑ περίεργο και ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ τρομακτικό να συμβαίνει τελευταία; Κάτι που ακόμα κι αν δεν το έχει παρατηρήσει, σύντομα δε θα μπορεί να μείνει άλλο απαρατήρητο; Έχει παρατηρήσει κανείς, μέσα σε όλο αυτό το «γκρέμισμα και τον πνευματικό χαμό», το πραγματικό Τέλος του Χρόνου;
(η ορθή ανάγνωση του άρθρου απαιτεί ολιγόλεπτες παύσεις για το άκουσμα της μουσικής που το συνοδεύει). -ΠΑΥΣΗ ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΡΙΑ:
Ο άνθρωπος μοιάζει να έκανε μια ξεκάθαρη επιλογή. Χρησιμοποίησε τις μηχανές για να κερδίσει χρόνο και πλέον είναι φαεινό πως ολωσδιόλου τον έχασε! Η προβολή του στο φυσικό κόσμο, ο χρόνος δηλαδή που μετράει το ρολόι μας, τρέχει πλέον πολύ πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Οι αρχαίες καρδιές ήδη το βιώνουν, σύντομα θα το βιώσουν και οι υπόλοιπες. Σαν να μας υπνωτίζει μια αόρατη δύναμη την ίδια στιγμή που αλλάζει τους δείκτες όλων των ρολογιών, κι έτσι η αίσθηση των πέντε λεπτών μπαίνει μέσα σε 3-4 ώρες! Ο χρόνος, πλέον, μοιάζει να μην είναι αρκετός για το οτιδήποτε. Οι περισσότεροι από εμάς,πλέον, δυστυχώς ήδη διέπραξαν το λάθος και άρχισαν να «τρέχουν» για να τον προφτάσουν. Σε ένα στημένο παιχνίδι που αποκτά την έκβαση που πάντοτε φοβόμασταν.
Κλεισμένοι μέσα στα σπίτια, αποκαμωμένοι και άδειοι συναισθηματικά, μέσα σε οικογένειες ψεμάτων και ελλείψεων, μοιάζουμε σχεδόν ανήμποροι ακόμα και για να προσευχηθούμε. Και ο Χρόνος κυλάει γρηγορότερα από ποτέ. Και κανείς δεν μας είχε προετοιμάσει γι αυτό το ενδεχόμενο.
Κάνουμε μία δουλειά και σκεφτόμαστε ήδη την επόμενη. Η αίσθηση ότι δεν προλαβαίνουμε είναι αμετάκλητη. Θαρρείς και κάποιος σε υψηλότερα πεδία πνεύματος έχει πειράξει τον Τροχό του Ονείρου, έχει επιβραδύνει τη συχνότητα που αυτός κινείται, με επιπτώσεις ξεκάθαρες στο φυσικό κόσμο. Αν ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας θα διαπιστώσουμε ότι τα όνειρα λιγόστεψαν και ότι ο χρόνος μίκρυνε. Και δυστυχώς, όσο λιγοστεύουν οι «Λιγοστοί», θα επιταχύνεται ακόμα περισσότερο η ροή του, μικραίνοντας ακόμα περισσότερο τη βιωματική του αίσθηση.
Και κάπως έτσι θα χαθεί η Εμπειρία και η Τέχνη του Ενδιάμεσου.
Δείτε τις αρθρώσεις σας, δείτε τη μέση και κυρίως δείτε τα μάτια σας. Δεν λυγίζουν, δεν στρίβουν και δεν βλέπουν όπως παλιά. Κυρίως δείτε την ανάγκη για ολοένα και περισσότερο ύπνο, που θα γίνεται διαρκώς μεγαλύτερη. Και μεγαλύτερη. Μέχρι να ζούμε 8 ώρες και να κοιμόμαστε 16!
Καταλαβαίνουμε άραγε την αλλαγή στην ανατομία μας; Την αλλαγή εκείνη που υποστηρίζει την απουσία των ενδιάμεσων χρόνων; Να πηγαίνεις δηλαδή από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς ενδιάμεσες παύσεις και αφηγήματα, κι αυτό, να μην ενοχλεί καθόλου το πνεύμα σου. Καταλαβαίνουμε πως πρόκειται για μια ανατομία που νοιάζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για την τροφή των δαιμόνων της, και όχι της ασφυκτιούσας ουσίας;
Δες.
Η εικόνα δεσπόζει παντού. Οι άνθρωποι έχουν κάνει παντού τους καθρέφτες κυρίαρχους. Ζουν μέσα σε αυτούς και κυριαρχούνται από αυτούς. Η εικόνα είναι περισσότερο ψεύτικη από ποτέ. Χρησιμοποιώντας τα ψηφιακά φίλτρα γίνεται «ψευτικότερη». Είμαι η φωτογραφία μου στο Facebook ή στο Instagram. Είμαι το μέικ απ, το κραγιόν και η σιλικόνη μου. Ακόμα και οι "μεγάλοι γκουρού" και οι "πνευματικοί δάσκαλοι", καρδιές που αποτελούσαν εξαπανέκαθεν την ελπίδα ενός κόσμου όταν αυτός θα απειλούταν, χαμένοι στα πνευματικά τους μπότοξ, είναι online κι έτοιμοι να διαλυθούν από την ασυλία της «αυλής» τους. Διδάσκουν γιατί θέλουν να ζήσουν Κάτι , ενώ πρέπει να ζήσουν Κάτι για να διδάξουν.
Ξέχασαν.
Παντού βίντεο. Για το πώς να αναπνέεις, για το πώς να υπάρχεις. Νέοι κόσμοι και νέα παιχνίδια στην αυτοκρατορία μιας εικονικής ζωής που σου επιτρέπει να είσαι αυτό που θέλεις χωρίς κανένα πλέον κόπο. Με την επιλογή ενός avatar.
Ξεχάστηκαν.
Και ο Χρόνος τελειώνει… κυλάει πιο γρήγορα στα ρολόγια και δεν είναι η ιδέα σου πια. Είναι το πιο ξεκάθαρο γεγονός. Ο Έρωτας και η Χαρά πληγώθηκαν. Τι δεν καταλαβαίνεις ακόμα από αυτό που σου λέω; Οι Ενδιάμεσοι θα εξαφανιστούν μαζί με τα αφηγήματά τους, κι εσύ κάθεσαι και προσπαθείς το καινούργιο σου ψέμα; Γελάω μαζί σου καθώς θυμάμαι το απόλυτο αφήγημα. Αφορούσε δύο επτάχρονα μικρά παιδιά, που έπαιζαν ανέμελα στις όχθες της λίμνης του Τροχού του Χρόνου των Ονείρων μας. Ωραίο το παραμύθι που γεννούσε όνειρα στον ύπνο και στον ξύπνιο των ανθρώπων, κι έκανε το χρόνο να κυλάει σε ένα ρυθμό που επέτρεπε τη συνείδηση. Και έδινε την ευκαιρία.
Ο άνθρωπος όμως έχει πάψει στο σύνολό του να ονειρεύεται. Το καταλαβαίνεις άραγε αυτό; Το βλέπεις; Και παλιότερα συνέβαινε, μα περισσότερο αργά και σε μεγαλύτερη ηλικία, εκεί όπου η καρδιά μεγάλωνε και το μυαλό ξεχνούσε. Τώρα βλέπεις τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο αυτό άρχισε να συμβαίνει; Προλαβαίνεις να δεις; Να δεις ότι η ζωή σου από μια ερωτική ταινία, έχει μεταμορφωθεί σε μια κυνική και άγρια τσόντα; Χωρίς ενδιάμεσους χρόνους και χωρίς όνειρα για να τα τους συνοδεύουν;
Λες κάθε μέρα πως αυτή θα είναι η τελευταία σου ευκαιρία. Πως ρεαλιστικά έχεις μεγαλώσει και πως δεν θα μπορείς να ερωτευτείς ξανά. Παρατηρείς όμως πόση προσπάθεια κάνεις, ακόμα και για να θυμηθείς κάτι απλό: το όνομα ενός φίλου, ή αυτό που ήθελες να κάνεις πριν από ένα δευτερόλεπτο; Βλέπεις και πόσο δύσκολο θα είναι σύντομα να μην με πιστώνεις ως γραφικό απολίθωμα μιας προϊστορικής εποχής, από αυτήν που φαινομενικά εσύ ζεις, κάθε φορά που εγώ θα σου ουρλιάζω ότι δεν θα έπρεπε να βάζεις φρένο στα όνειρα;
Το τέλος του Χρόνου στον τίτλο του άρθρου δεν σήμαινε το τέλος του 2020 φυσικά. Σήμαινε το ολοκληρωτικό τέλος της Ιδέας του Χρόνου όπως τον γνωρίζαμε. Όχι γιατί κάποιοι ηλεκτρόνιοι κόσμοι και κάποιες ανώτερες ψυχές αποφάσισαν να αλλάξουν την μετάδοση της ροής του στο φυσικό πεδίο, αλλά μάλλον γιατί συνέβη ακριβώς το αντίθετο: γιατί δεν στάθηκαν αρκετοί για να εμπνεύσουν τον Άνθρωπο (το Σχέδιο) να ΜΗΝ επιλέξει ανόητα τη μηχανή από τον Ενδιάμεσο: Χρόνο, Κόσμο, ή Άνθρωπο.
Τα γενέθλιά μου είναι στις 15 Ιανουαρίου. Θα τιμήσω την ημέρα που ο δικός μου χρόνος άρχισε να τρέχει στη γη για τελευταία φορά, με ένα μεγαλύτερο από όλα τα υπόλοιπα Όνειρο. Το Τελευταίο που θα μου επιτραπεί. Ή, το Πρώτο που θα επιτρέψει. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει.
Από τα γενέθλιά μου όμως και μετά θα βγάλω το ρολόι από το αριστερό μου χέρι και θα φορέσω πλέον το έτος Μηδέν. Του δικού μου Ολοκαίνουργιου Χρόνου ή Κόσμου. Δεν περιμένω να με ακολουθήσει κανείς. Για να σφραγίσεις τη Δύναμη και για να ανακτήσεις την Αθωότητα ενίοτε χρειάζεται να μηδενίσεις το Χρόνο. Μα για να σε ακολουθήσει κάποιος, χρειάζεται κάτι περισσότερο από το να μηδενίσει το δικό του.
(Και ό,τι βγήκε τελευταίο από το κουτί της Πανδώρας, θα με κρατά ζωντανό στον Αέρα).
*Η Ακτή των Ονείρων (Σέρτζιο Μπαμπάρεν) - Εκδόσεις Γνώση
(η ορθή ανάγνωση του άρθρου απαιτεί ολιγόλεπτες παύσεις για το άκουσμα της μουσικής που το συνοδεύει). -ΠΑΥΣΗ ΑΡΙΘΜΟΣ "ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ":
Comments