Το ζήτημα της σωστής αναπνοής (Μέρος Α)

Ακόμα κι όταν το άτομο τρέφεται σωστά κι υγιεινά, ασκείται τακτικά και ζει σε καθαρό περιβάλλον, μπορεί και πάλι να υποφέρει από παθολογικά συμπτώματα, επειδή δεν αναπνέει σωστά. Προς το τέλος του 19ου αιώνα οι Αυστριακοί φυσιολόγοι Breyer και Gering έκαναν μια συνταρακτική ανακάλυψη. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ο μόνος βιολογικός οργανισμός στον πλανήτη γη που δεν έχει αναπτύξει σωστό τρόπο αναπνοής. Η αναπνοή επίσης είναι η μόνη κύρια και ζωτική βιολογική λειτουργία που είναι ημιαυτόνομη: γίνεται δηλαδή ταυτόχρονα ακούσια και εκούσια από τον άνθρωπο, ο οποίος έτσι μπορεί να την επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό.

Παραδοσιακά όλοι έχουμε εκπαιδευτεί να αναπνέουμε «βαθιά» για να πάρουμε όσο περισσότερο οξυγόνο μπορούμε, επειδή είναι «καλό» για εμάς. Και να εκπνέουμε το διοξείδιο του άνθρακα ως υποπροϊόν το οποίο θεωρούμε «κακό» για τον οργανισμό μας. Δεν ξέρω αν κανείς έχει όμως παρατηρήσει ότι άτομα στα πρόθυρα του θανάτου έτειναν να αναπνέουν πολύ βαθύτερα και συχνότερα από άλλα υγιέστερα. Μελέτες πλέον και κλινικές έρευνες βεβαιώνουν κάτι συνταρακτικό: «η βαθιά αναπνοή όχι μόνο δεν προάγει την υγεία, αλλά αντίθετα τη βλάπτει»!

Ευτυχώς, κάποτε ο άνθρωπος επιτέλους κατάλαβε ότι οι βαθιές αναπνοές σε κατάσταση ηρεμίας του ατόμου προκαλούν ζαλάδες κι ενίοτε λιποθυμίες, όχι από το φαινόμενο της υπεροξυγόνωσης όπως εσφαλμένα νομίζονταν, αλλά από την έλλειψη διοξειδίου του άνθρακα που αναγκάζει το οξυγόνο να παραμείνει κολλημένο στην αιμοσφαιρίνη του αίματος, αντί να κατευθύνεται στο μιτοχόνδριο των κυττάρων, όπου είναι απολύτως χρήσιμο για την παραγωγή ενέργειας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη οξυγόνου από τους ιστούς του εγκεφάλου, του ήπατος, των νεφρών και άλλων οργάνων, οδηγώντας σε πολυάριθμες δυσλειτουργίες και παθογένεση.

Η έλλειψη του οξυγόνου λοιπόν στο σώμα ουσιαστικά δεν δημιουργείται από το ότι δεν αναπνέουμε αρκετό από αυτό, αλλά από το ότι αναπνέουμε πολύ, και από την έλλειψη διοξειδίου του άνθρακα ως επακόλουθο. Όσο για την έλλειψη του διοξειδίου είναι αποτέλεσμα βαθιών αναπνοών, όπου εισπνέουμε πολύ οξυγόνο κι έτσι εκπνέουμε και μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα.

Το σύνδρομο του υπεραερισμού οφείλεται βέβαια και στην κακή διατροφή, κι ειδικά στις ζωικές πρωτεΐνες και τα γαλακτοκομικά, αλλά και στις συναισθηματικές διαταραχές, το λανθασμένο τρόπο άσκησης, τη φλυαρία, το πολύ γέλιο ή κλάμα, ή ακόμα και τον τρόπο που κοιμόμαστε.