Τον τελευταίο καιρό, τα ΜΜΕ αναλώνονται διαρκώς σε μία είδηση: στην παραγωγή ενός εμβολίου, ικανού να σταματήσει την πανδημία του Covid 19. Το να ψάχνουμε όμως ένα εμβόλιο και MONO ΑΥΤΟ, είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα, θα μας φέρει ανοχύρωτους μπροστά στην αλήθεια, θα μας φέρει αντιμέτωπους με τη μοίρα μας. Αναζητώντας την ασφάλεια, σε αυτήν τουλάχιστον την περίπτωση, είναι σαν να αναζητούμε την ύπνωση. Μοιάζει να είναι ίδιο ακριβώς με το να ψάχνουμε την επιστροφή σε ό,τι μας οδήγησε στο αδιέξοδο.
Πρέπει να αποκτήσουμε την πλήρη αντίληψη αυτού του κύκλου. Εκείνου που μας αφαιρεί τη μοναδική δυνατότητα της απόδρασης. Εμβόλιο στο εμβόλιο, είναι μια ανίσωση που στα μαθηματικά οδηγεί διαρκώς σ’ έναν επόμενο, περισσότερο εξελιγμένο και μεγαλύτερο ιό. Είναι σαν να μην σπάμε ποτέ μια μηχανική, την ίδια ώρα που δαπανάμε μια ολόκληρη ζωή στη μελέτη της.
Για να δούμε όσο πιο απλά γίνεται, τι μας έδωσαν και τι μας πήραν τα εμβόλια μέχρι σήμερα.
Στην αρχή μας έδωσαν τον «εχθρό» (τον ιό) αποδυναμωμένο και σχετικά εύκολο αντιμετωπίσιμο από τον αμυντικό μας στρατό (τα λευκά αιμοσφαίρια). Αυτό είχε σαν συνέπεια να μας στερηθεί συνολικά η «προπόνηση», στην προσπάθειά μας να γίνουμε καλύτεροι μαχητές. Κι ως εδώ το λάθος ήταν μεν υπαρκτό αλλά μικρό, και το δεινό αφορούσε περισσότερο τους μεσάζοντες του ιού, τα συνοδευτικά έκδοχα του εμβολίου.
Ύστερα όμως τα εμβόλια αποφάσισαν να «εξελιχθούν» λίγο περισσότερο και να μας προσφέρουν απευθείας τα αντισώματα, τις ασπίδες μας δηλαδή απέναντι στον εχθρό.
Αυτό είχε σαν συνέπεια να μας στερηθεί πέραν της προπόνησης και ο ίδιος ο προπονητής!
Ο μηχανισμός της ίασης.
Τα αντισώματα είναι πολύπλοκα μόρια γλυκοπρωτεϊνών (Β κύτταρα των λευκών αιμοσφαιρίων) –συνδυασμοί γλυκόζης με αμινοξέα- τα οποία «συλλαμβάνουν» τον εισβολέα, κολλώντας επάνω του κυριολεκτικά σαν «κομάντα αυτοκτονίας», ενώ ταυτόχρονα δίνουν σήμα σε άλλα κύτταρα του ανοσοποιητικού, όπως οι μακροφάγοι και τα Τ-κύτταρα, τα οποία σπεύδουν στο σημείο της εισβολής και, ή τρώνε κυριολεκτικά τον εχθρό, ή τον διαλύουν εκκρίνοντας πανίσχυρα τοξικά όπως οι λεμφοτοξίνες. Αντικαθιστώντας αυτή την εσωτερική διαδικασία με κάτι εξωτερικό, το λάθος γίνεται προφανώς μεγαλύτερο. Γιατί στερώ από το σώμα μου την ιδέα της αυτοΐασης.
Κι έπειτα, είπαν τα εμβόλια να εξελιχθούν λίγο ακόμα, και δειλά - δειλά να επέμβουν στην γονιδιακή μας ταυτότητα, συνέπεια του οποίου θα είναι η απόλυτη μηχανοποίησή μας. Πλέον πλησιάζουμε επικίνδυνα στο σημείο, όπου μιλώντας για ανθρώπους, θα είναι σαν να μιλάμε για μηχανές. Με ανταλλακτικά κι εξαρτήματα. Και με εξουσιοδοτημένα συνεργεία αποκατάστασης των βλαβών τους.
Αν στερηθούμε αυτών των μηχανισμών ανοσοποίησης, θα καταλήξουμε μηχανές, ή ακόμα χειρότερα, μπαταρίες τους. Χωρίς να υπονοούμε ότι τα εμβόλια είναι άχρηστα, ή ότι στη σωστή τους χρήση δεν θα μας υπηρετήσουν, λέμε ξεκάθαρα ότι βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο, που αν η μοναδική μας επιλογή επιβάλλεται να είναι αυτή, τότε το τέλος του ανθρώπου όπως τον γνωρίζαμε έχει ήδη φτάσει.
Πρέπει να διαφυλάξουμε την ανατομία μας. Πρέπει να συνεχίσουμε να παρέχουμε στη βιοχημεία του σώματος τα ορθά μόρια της τροφής που μπορεί να την υποστηρίξει. Είμαστε φτιαγμένοι από φως και δεν πρέπει να το υποσκελίσουμε στην προσπάθεια της επιβίωσης.
Νερό και τροφή οφείλουν να αλλάξουν. Όσο κρέας φάγαμε, φάγαμε. Όση βία μας χώρισε, μας χώρισε. Αρκετά πια με αυτήν την αλόγιστη κακοποίηση και εκμετάλλευση των ζώων και των ζωών.
Ας εκπαιδευτούμε ολιστικά, πριν χρειαστεί να παιδευτούμε όλοι.
Γιατί πάντα το μπαλόνι θα ψάχνει εκείνους που ξεχωρίζουν. Για τη συνέχεια του ταξιδιού.
Comentários