Μικρόβια: Οι Αληθινοί Υποστηρικτές της Ζωής! (Μέρος Α)

Κορωναϊός: ο αγγελιοφόρος του φωτός! -(ΜΕΡΟΣ Α)

«Η ασθένεια δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μια διαταραγμένη συμβίωση…»

-Enderlein

Ο σύγχρονος άνθρωπος αρχίζει πλέον μαζικά να αποστασιοποιείται από την άποψη που θέλει την επιστήμη αλάνθαστη, και δε δέχεται αβασάνιστα την εκάστοτε επικρατούσα επιστημονική προσέγγιση. Για την κλονίζουσα εμπιστοσύνη του ευθύνεται αφενός η ολοκληρωτική έλλειψη ευρείας θέασης από τη μεριά της επιστήμης, κι αφετέρου, η πλήρη εγκατάλειψη της τέχνης από το πλάι της.

Στον τομέα της ιατρικής ειδικότερα, όπου κατά κανόνα δεν αντιμετωπίζεται το ανθρώπινο σώμα σχεδόν ποτέ ολιστικά, αναζητώντας ως επί το πλείστον ολοένα και ισχυρότερα δηλητήρια για να καταπολεμηθούν οι ασθένειες, (αγνοώντας τους κίνδυνους που εγκυμονεί η χρήση τους), η αποδόμηση της εμπιστοσύνης αρχίζει να συμβαίνει πλέον και εκ του αποτελέσματος.

Κι ενόσω οι γιατροί μάχονται αυτή τη στιγμή ως ήρωες σε έναν πόλεμο ανισότητας κι ασάφειας στην πρώτη γραμμή των νοσοκομείων, ας δούμε εμείς από την ανησυχία των σπιτιών μας, μια σχετικά σύγχρονη αλλά και επίκαιρη επιστημονική διαφωνία. Κάτι που ίσως μας διαφωτίσει αμφότερους σε έναν κοινό περί υγείας αγώνα, για σωστότερες μελλοντικές αποφάσεις.

Η ιστορία ξεκινά από τον εμβληματικό γερμανό Günther Enderlein, ο οποίος μετά την επιτυχημένη καριέρα του στην εντομολογία (η βιβλιοθήκη της έδρας Εντομολογίας στο Ζωολογικό Ινστιτούτο και Μουσείο του Αμβούργου φέρει το όνομά του), συνταξιοδοτήθηκε το 1937 σε ηλικία 70 περίπου ετών. Ανήσυχο πνεύμα καθώς ήταν, αμέσως μετά, προχώρησε σε μια διαφορετικής φύσεως έρευνα, η οποία τον οδήγησε στην ανακάλυψη του Ενδοβιώτη, ενός μικροοργανισμού που υπάρχει σε όλα τα θηλαστικά (ΚΑΙ στον άνθρωπο) σε συμβιωτική κατάσταση. Ο Ενδοβιώτης επιδρά ευεργετικά στον ξενιστή του όταν η φυσιολογία του οργανισμού του τελευταίου λειτουργεί ομαλά, και καταστροφικά (προκαλώντας ακόμα και το θάνατό του) ΌΤΑΝ η φυσική του ισορροπία διαταραχτεί!

Η ανακάλυψη του Ενδοβιώτη επανέφερε ουσιαστικά την παλαιότερη διαμάχη πολυμορφισμού και μονομορφισμού, η οποία είχε ξεκινήσει στα μέσα του 18ου αιώνα, με τις καινοτόμες έρευνες του Antoine Béchamp. Τελικά επικράτησε η άποψη του Louis Pasteur, και από τότε, θεωρείται ότι τα μικρόβια έχουν μόνο «μία μορφή» σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Ο Pasteur ανήκε στο μοντέλο των επιστημόνων που εξέταζαν μηχανιστικά τα πράγματα, το οποίο στα επόμενα χρόνια επικράτησε δυστυχώς ολοκληρωτικά, ακυρώνοντας τις έρευνες των πολυμορφιστών που έδειχναν το αντίθετο, ή τουλάχιστον την παράλληλη συνύπαρξη των δύο καταστάσεων.

Όμως, η επανεξέταση της θεωρίας του πολυμορφισμού αφορά άμεσα την υγεία μας, διότι ο Ενδοβιώτης κρύβει το κλειδί για την αντιμετώπιση των πολλών χρόνιων ασθενειών οι οποίες ταλαιπωρούν το σύγχρονο άνθρωπο.

Τα μικρόζυμα αυτά υπάρχουν σε όλες τις μορφές ζωής, στον άνθρωπο, στα ζώα και στα φυτά, είναι ΑΙΩΝΙΑ, ΑΦΘΑΡΤΑ κι αποτελούν μια ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ κατάσταση μεταξύ άβιας και έμβιας ύλης. Υπό συγκεκριμένες ή παθολογικές συνθήκες, τα μικρόζυμα μπορούν να εξελιχθούν σε βακτήρια ικανά να προκαλέσουν σήψη και ζύμωση. Σύμφωνα με αυτά, οι χρόνιες ασθένειες ξεκινούν από τα εσωτερικά όργανα του σώματος!!!

Η αρχική αυτή υπόθεση έθεσε τις βάσεις όπου θα μπορούσαν να στηριχθούν περαιτέρω έρευνες, αν δεν υπήρχε η ανάμιξη του λογοπλάνου Pasteur. Ο Pasteur ισχυρίστηκε ότι όλα τα μικρόβια -ανεξαρτήτως είδους και γένους- είναι αμετάβλητα και το κάθε είδος προκαλεί μία και μόνη συγκεκριμένη ασθένεια. Τα βακτήρια και οι μύκητες δεν γεννιόνται ποτέ αυθόρμητα και το υγιές αίμα και οι ιστοί είναι αποστειρωμένοι. Οι ασθένειες προέρχονται από προϋπάρχοντα πανομοιότυπα βακτήρια που εισβάλλουν στον οργανισμό από το εξωτερικό περιβάλλον.

Ένας τρίτος Γάλλος επιστήμονας, ο Claude Bernard ενεπλάκη στη διαμάχη με την ακόλουθη διόρθωση: «Θεωρώ ότι το ίδιο το μικρόβιο δεν είναι σημαντικό. Το υπόστρωμα (περιβάλλον) στο οποίο αναπτύσσεται είναι το παν». Ο Bernard είχε σκοπό να διαμεσολαβήσει ανάμεσα στον Béchamp και τον Pasteur, ωστόσο η πρότασή του ήταν εν μέρει αληθής, εφόσον παρ’ όλο που το υπόστρωμα έχει πράγματι μεγάλη σημασία, το μικρόβιο είναι εξίσου σπουδαίο. Εκείνος που απέδειξε ότι και οι δύο παράμετροι είναι εξίσου σημαντικοί ήταν ο Ederlein.

Ο Pasteur, γνωστός για την ευφράδεια και την πειστικότητά του, κατάφερε να πείσει τους περισσότερους επιστήμονες της εποχής του ότι διέθετε πράγματι αξιόπιστα πειραματικά και ερευνητικά αποτελέσματα. Η όλη διαφωνία ξεκίνησε όταν ο Ferdinand Cohn εισήγαγε το 1870 μια μέθοδο εργασίας με την οποία σε κάθε είδος βακτηρίου αποδόθηκε συγκεκριμένη ανάπτυξη και μορφή εκδήλωσης, σε μια προσπάθεια να περιοριστούν οι (θεωρούμενες) υπερβολές της θεωρίας του πλειομορφισμού (που εκείνη την εποχή ήταν η γενικά επικρατούσα άποψη). Αν και η διαδικασία αυτή είχε επινοηθεί ως μεταβατική και προσωρινή λύση, επικράτησε πλήρως σε ορισμένους κλάδους -ιδιαίτερα στην εφαρμοσμένη βιολογία- σε τέτοιο βαθμό ώστε αποκλείστηκε κάθε άλλη εναλλακτική ερευνητική ή γνωστική μέθοδος. Εξαιτίας αυτών, η μικροβιολογία από το 1870 μέχρι σήμερα έχει αποτύχει να ταυτοποιήσει τις οριστικές βιολογικές αιτίες γενικότερα των ασθενειών και ειδικότερα των χρόνιων ασθενειών.

Ο Béchamp ήταν υπέρμαχος του πλειομορφισμού, ο Pasteur του μονομορφισμού. Οι απόψεις του Béchamp θυσιάστηκαν στο βωμό της «αυθεντίας» του Pasteur.

Ο Enderlein σχολιάζοντας το θέμα είπε ότι: «Δεν είναι ποτέ καλή ιδέα να υπακούμε σε νόμους που έρχονται σε αντίθεση με τους νόμους της φύσης. Η φύση δεν τους ακολουθεί και -το χειρότερο- ούτε οι άνθρωποι που τους διακηρύσσουν. Ο μονομορφισμός είναι το μεγαλύτερο σφάλμα στο οποίο υπέπεσε ποτέ η ανθρωπότητα».

Ο μονομορφισμός είναι μια βιολογική απιθανότητα. Η φύση δεν δημιουργεί αμετάβλητες μορφές ζωής! Σύμφωνα με την έρευνα του δρ Enderlein, όλες οι μορφές ζωής, συμπεριλαμβανομένων των μικροβίων, ακολουθούν το εξής αναπτυξιακό σχήμα: δημιουργούνται, μεγαλώνουν (λίγο ή πολύ), αναπαράγονται (όταν μπορούν), φθάνουν σε μια ορισμένη ωριμότητα και πεθαίνουν ή υφίστανται ανάδρομη εξέλιξη.

Αυτό το τελευταίο είναι και το ζητούμενο των τελευταίων ημερών. Το οποίο όμως φαίνεται ότι θα αργήσει, όσο τουλάχιστον η ανθρωπότητα αρνείται να πάρει το μήνυμα. Και το μήνυμα είναι σαφές ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ζωή μας: η υγεία είναι μια υπόθεση των κυττάρων μας, και η επίτευξή της έρχεται εκ των έσω.

Η ζωή εν τέλει, εξεταζόμενη φιλοσοφικά, σε πρωταρχικό επίπεδο κυρίως, αυτοματοποιεί τρεις διαφορετικές λειτουργίες (και μάλιστα στο βασικό λογισμικό των ενστίκτων): επιβιώνει, προσαρμόζεται και αναπαράγεται. Όσο την πολεμάς, τόσο και θα σε πολεμά κι εκείνη. Όσο την βλέπεις σαν κάτι έξω από εσένα, τόσο θα σε βλέπει και εκείνη, σαν κάτι έξω από αυτήν.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ;

Ως επιμύθιο του πρώτου μέρους μιας μικρής σειράς αρθρών, ας προβληματιστούμε κυρίως στο γεγονός ότι τα μικρόβια είναι η επιτομή της ζωής. Δεν πρόκειται να κινδυνεύσουν ΠΟΤΕ και για ΚΑΝΕΝΑ λόγο. Κι όσο ο άνθρωπος θα τα πολεμά, τόσο κι αυτά θα επιβιώνουν, θα αναπαράγονται και δυστυχώς… θα προσαρμόζονται..."