Καθαρμοί, η εκκίνηση της υγείας (Μέρος Α)

Γίνεται πλέον ολοένα και πιο αστεία η δυτική ιατρική, τουλάχιστον στον σκληρό της πυρήνα. Όχι μόνο γιατί απομακρύνεται από τις αρχές της φιλοσοφίας και την ένταση της αλήθειας των προγόνων της, αλλά και γιατί συνεχίζει να αναπτύσσει την πιο επιπόλαιη αισθητική, τον πιο ξεδιάντροπο στρουθοκαμηλισμό και την πιο ελεεινή προκρουστική νοοτροπία, στον τρόπο που αντιμετωπίζει τους ασθενείς. Το βλέπουμε στον τρόπο που αντιμετωπίζει έναν ηλικιωμένο κι άρρωστο άνθρωπο. Το βλέπουμε και στον τρόπο που αντιμετωπίζει ένα λίγων μηνών παιδί. Αντί δηλαδή να προσαρμόζει τη πραγματικότητα στην τροφή, προσαρμόζει τη τροφή στην πραγματικότητα. Αντί να προσαρμόζει την πραγματικότητα στη θεραπεία, προσαρμόζει τη θεραπεία στην πραγματικότητα. Μόνο που η «πραγματικότητα» αυτή τη στιγμή είναι απομακρυσμένη από την αλήθεια, είναι τελείως εγκλωβισμένη στο στενό κλοιό της τεχνολογίας, της θεωρητικής ευκολίας και των γρήγορων και αποτελεσματικών χημικών χαπιών.

Η Υγεία όμως βρίσκεται μέσα στο κύτταρο. Είναι εργασία του κι εμείς πρέπει απλά να την υποστηρίξουμε. Γιατί για το κύτταρο δεν υπάρχει αυτοάνοσο, δεν υπάρχει έλλειψη γνώσης και ανεπάρκεια. Δεν υπάρχει κάτι αδύνατο, ούτε κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί. Όπως δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι έτοιμος να πεθάνει, ούτε ένα μικρό παιδί που είναι έτοιμο να ζήσει. Υπάρχουν δύο καρδιές ζωντανές με διαφορετικές ανάγκες και ανατομίες. Κι εάν το κύτταρο αποκτήσει την κατάλληλη συνθήκη εργασίας, τότε η ιατρική σου δε θα φτάσει ποτέ τη δική του, γιατί οι πρώτες του ύλες και η ενέργεια που μπορούν να παράξουν ισούται με την ενέργεια χιλίων ατομικών βομβών!

Ως εκ τούτου διδάξου ύπνο. Απομακρύνσου από το κινητό. Διδάξου διαχείριση χρόνου.

Απομακρύνσου από την τηλεόραση. Διδάξου ωμοφαγία. Βάλε το νου σου να μην εργάζεται όταν δεν έχεις ερωτηθεί για κάτι. Διδάξου άσκηση και τροφή. Παράτα τα games και τον υπολογιστή. Κυρίως όμως διδάξου μαγεία και όνειρο. Και ο μεγαλύτερος ιατρός θα ξυπνήσει μέσα στον ύπνο σου για να σε θεραπεύσει. Θα φύγουμε από τη ζωή όταν θα είναι η ώρα για να φύγουμε, κι εκείνη η ώρα, θα είναι μια ώρα περισσότερο μυητική, από όσο τραγική τη φανταζόμαστε. Θα είναι η ώρα που η κάμπια θα γίνει επιτέλους πεταλούδα, κι ας είναι αυτό ένα έργο που μοιάζει αδύνατο να το γνωρίζει. Ως τότε, οφείλουμε να ζήσουμε. Είτε είμαστε ένα νεογνό, είτε ένας υπερήλικας. Να ζήσουμε στην απλοχωρία της βαθύτατης εμπιστοσύνης που πηγαία μας διδάσκει η αναπνοή.

Κάθε αναπνοή, είναι σίγουρη για την επόμενη. Κι αυτό είναι απλά τέλειο εάν το καταδεχτείς. Ο Ιπποκράτης, επαναλαμβάνοντας τον μέντορά του δίδασκε, ότι όσο περισσότερη τροφή χορηγείται σε ένα σώμα που δεν έχει καθαρθεί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η ανισορροπία που θα το επισκεφτεί. Και η έλλειψη εμπιστοσύνης, εν τέλει, στο νομοθέτημα της αναπνοής. Οπότε, πρωτίστως, ας καθαρίσουμε τα σώματα, κι ας περιορίσουμε λίγο την τροφή.