Η μεταμόρφωση του ανθρώπου είναι εργασία 40 ημερών. Αντικείμενο αυτής της εργασίας είναι πάντοτε η υγεία, αλλά αντικείμενο της υγείας δεν είναι πλέον μόνο η επιδίωξη μιας αξιόλογης ανατομίας που λειτουργεί ενδεδειγμένα. Έχουμε, κατόπιν μιας πιο ευρείας θεάσεως απέναντι στα πράγματα πια, μια υψηλότερη επιτέλους αντίληψη περί υγείας, κατά την οποία ο άνθρωπος θα πρέπει να εκφράζει μέσω αυτής, πρωτίστως τα εσωτερικά του οράματα.
ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΒΙΟΣ
40 ημέρες ανάκτησης της ανθρώπινης βιολογίας θα πει κυρίως τρία πράγματα: 1) παίρνω από τη φύση ό,τι μου είναι ΑΚΡΙΒΩΣ απαραίτητο, 2) καλούμαι να ονειρευτώ περισσότερο από το να επιθυμήσω, και 3) οργανώνω πυκνό ερημιτισμό κατά τη χρονική αυτή περίοδο.
Για να επιτευχθούν και τα τρία αυτά σπουδαιότατα έργα χρειάζεται η μοναχικότητα, γιατί εκείνο που ουσιαστικά επιδιώκουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η ενότητα. Το κύτταρο, στην αναβίωση της ενότητας από τον άνθρωπο, κινητοποιεί εντελώς διαφορετικές βιοχημικές συμπεριφορές εντός του. Νέα ένζυμα, νέες χημείες, διεύρυνση της κυτταρικής μεμβράνης, που επιδρούν ακόμα και στον καθαυτό μηχανισμό της σκέψης του.
Στο περιβάλλον που θα εκτεθεί η μοναξιά, επιβάλλεται η τάξη. Η τάξη είναι ύψιστη καλλιτεχνία, είναι η φυσική ιδιότητα της ευτυχίας.
ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ
Σκοπός του ανθρώπου θα έπρεπε να είναι η απόδοση της συγκίνησής του πάλι πίσω στον κόσμο. Αυτή η ψυχική κατάσταση υπερσυνείδησης που δεν ασχολείται με τίποτα άλλο παρά με την ανάκτηση της σύνδεσης του ανθρώπου με το μεγαλύτερο γεγονός του, οφείλει να αποδοθεί από τον καθένα, πρωτίστως στον συνάνθρωπό του. Γιατί ο Θεός έπαψε να είναι παντοδύναμος όταν επινόησε τον Ον με την επιλογή της απόρριψεώς Του, το Ον με την δυνατότητα να παραβεί τους φυσικούς κανόνες και να δημιουργήσει τους δικούς του.
Το να ζει αυτό το Ον, λοιπόν, με τα ακριβώς απαραίτητα, για ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό όριο της ζωής του, αναδεικνύει εξ ολοκλήρου στα δρώμενα την Μεγάλη Τέχνη, κατά την οποία αυτό που έχει σημασία είναι μόνο η σχέση ανάμεσα στα πράγματα, και όχι τα πράγματα αυτά καθαυτά. Ο αυτοπεριορισμός των επιλογών αποτελεί υπέρβαση που δημιουργεί εν τέλει ένα ενδιάμεσο χώρο και ένα ενδιάμεσο φως, μέσα από τα οποία θα συνειδητοποιήσει καλύτερα τις έννοιες και τις Ιδέες.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει όσο δεν μπορεί να συνάψει σχέσεις που δεν θα στηρίζονται στην ανάγκη. Η φύση είναι μεγαλόπρεπη αλλά δεν είναι ερεθιστική. Και αυτά τα δύο μαζί, όσο κι αν φαίνονται άσχετες διαπιστώσεις, αποτελούν το δικαίωμα του ανθρώπου στην μεταμόρφωση. Στη γνώση του εαυτού και στην καλυτέρευσή του.
Η μεγαλοπρέπεια της φύσης είναι γνώριμη, δεν επιφυλάσσει σχεδόν καμία έκπληξη, σε αντίθεση με τον άνθρωπο που είναι γεμάτος εκπλήξεις: μπορεί να παράξει τον Μότσαρτ, μπορεί και τον Χίτλερ. Το φως είναι παντού ωραίο στη φύση, αλλά "ενδιάμεσο" γίνεται μόνο υπό τη συγκίνηση του ανθρώπου. Και ο χώρος εξέλιξης της πραγματικής ζωής, μοιάζει να μην έχει καμία ομοιότητα με αυτόν της καθημερινότητάς μας.
Τα απαραίτητα της φύσης εν προκειμένω προέρχονται από τις ιεραρχίες των ζευγών, και είναι το νερό και ο αέρας, περισσότερο από τη φωτιά και τη γη. Μπορεί για 40 ημέρες ο άνθρωπος να περιορίσει τις στερεές και συμπυκνωμένες τροφές (γη) και να επιλέξει τις λεπτόρρευστες (υγρά); Μπορεί να περιορίσει τη φωτιά (στο τρόπο μαγειρέματος ή και στον τρόπο βρώσης) και να επιλέξει τον αέρα;
Υγρά: Νερό (καλά φιλτραρισμένο, ει δυνατόν και φορτισμένο) – Αλόη – Αγριέλαιο – Νόνι – Βότανα ελαφριάς εκχύλισης και πράσινο τσάι.
Ωμά: Μονοφαγία φρούτου, αλκαλοποίηση ωμοφαγίας και σαλάτες. Με αργή και συνεπή βρώση, χωρίς την ταχύτητα μάσησης που είναι έργο της φωτιάς.
Ελαχιστοποίηση στερεάς τροφής, μαγειρεμένης με νερό ή ατμό, σε χαμηλή φωτιά και λίγο χρόνο.
Ώρες σίτισης: 14:00 – 20:00.
ΟΝΕΙΡΟ ΑΝΤΙ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ
Η τεχνολογία στην εποχή μας επιβάλει στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό πολύ σύντομες στιγμές, κατά τις οποίες ο άνθρωπος θα προσπαθήσει για τη ζωή (επιδιώκοντας εντός τους μάταια να εξυμνήσει την ουσία της). Θα προσπαθήσει ο άνθρωπος, δηλαδή, την ευτυχία μέσα από την ταχύτητα. Ενώ αντίθετα αυτή, έρχεται μόνο στην αργοπορία του χρόνου και στην έλλειψη της προσπάθειας. Προσπαθείς -και καλά κάνεις- για να έχεις, δεν χρειάζεται όμως να προσπαθήσεις καθόλου για να είσαι. Και ευτυχισμένος γίνεσαι όταν είσαι, και όχι όταν έχεις.
Η τεχνολογία δημιουργεί περισσότερες επιθυμίες κι είναι εξαιρετικά ένοχο που ακόμα δεν το έχουμε συλλάβει αυτό. Πλαστές επιθυμίες. Και αυτές, συναναστρεφόμενες με τους φόβους μας μάς διαιρούν, μας δαιμονίζουν. Ο Ηγέτης πρέπει να μην διαχωρίζεται, ο Εκπαιδευτής πρέπει να μην διαχωρίζεται. Να γίνεται ένα με όλους και με όλα. Γιατί τότε δεν δαιμονίζεται. Οι επιθυμίες δημιουργούν εντάσεις. Οι εντάσεις δημιουργούν συγκρούσεις και οι συγκρούσεις μεγαλώνουν το θηρίο. Η επιθυμία δεν φέρει αποδοχή, φέρει ντροπή και προσδοκία. Στην άλλη άκρη, το όνειρο σε αποδέχεται στο τώρα όπως ακριβώς είσαι και στερείται πλήρως της προσδοκίας.
Το όνειρο δεν ντρέπεται, δεν κρύβεται και δεν προδίδει.
3ωρη καθημερινή συνολική σιωπή: κατά την οποία οδεύω προς τα φως, αφήνοντας τις σκιές πίσω μου. (Οι δαίμονες είναι σαν τις σκιές, δεν πρέπει να προσπαθήσω να απαλλαγώ από αυτές, γιατί κάτι τέτοιο δεν γίνεται μέσα στο θνητό μου σώμα. Μπορώ όμως να τις αφήσω πίσω μου).
Μπορώ να με ονειρευτώ και να αποφασίσω την ευτυχία μου;
ΕΡΗΜΙΤΙΣΜΟΣ
Χωρίς τη μοναχικότητα είναι μάταιη η επιδίωξη του «να είμαι ο εαυτός», και όταν δεν μπορεί ο εαυτός να είναι, τότε καταλήγει απλά στο: «ο εαυτός να έχει». Όταν δεν αγαπώ την ύπαρξη εντός μου δηλαδή, είναι αδύνατο να αγαπήσω οτιδήποτε εκτός μου. Νοιάζομαι μόνο για τη γνώμη των άλλων, και άρα χρειάζομαι να πετύχω, για να με αποδείξω σε αυτούς. Και πιστεύω ότι πετυχαίνω έχοντας: χρήματα, φήμη, αποδοχή, προσοχή και ισχυρό έρεισμα απέναντί τους.
Το σημείο κλειδί του ερημιτισμού έρχεται να ακουμπήσει επάνω στη βαθύτατη κατανόηση του γεγονότος, πως, δεν μπορώ ποτέ «να είμαι ο εαυτός», διανοητικά. Ο νους θα με διαιρέσει και θα με διχάσει, γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του. Να δημιουργεί δίπολα και να αναλύει τις επιλογές τους, στο βωμό της όποιας αμφιθυμίας του. Μόνο καρδιακά μπορώ «να είμαι». Μόνο η Καρδιά επινοεί την ενότητα κι ως εκ τούτου, η ευτυχία δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση μια διανοητική προσπάθεια, αλλά μια βαθύτατα καρδιακή διαπίστωση.
Η Καρδιά γνωρίζει, γιατί η καρδιά είναι αυτή που θυμάται. Ο νους νοιάζεται μονάχα για τη δόξα του και η δόξα του νου είναι απλά δόξα των «εγώ». Η αυτογνωσία που μπορεί από την άλλη να σταθεί απέναντί τους, έρχεται με εσωτερική βλέψη, στρέφοντας το πρόσωπό του ο άνθρωπος προς τα μέσα. Κι αυτό απαιτεί αρχικά (και για λίγο) μειωμένη συναναστροφή και μειωμένο λόγο.
Ο ερημιτισμός δεν απαιτεί πάντοτε την έρημο, αλλά δεν έρχεται ποτέ με τις γιορτές και τις συναναστροφές με πολλά πρόσωπα. Δεν έρχεται με τη φασαρία και τις πολλές εικόνες. Δεν έρχεται με τα άσκοπα χαχανητά, με την έντονη κοινωνικότητα, τη δυνατή μουσική και τις πολλές λέξεις. Κυρίως δεν έρχεται ποτέ με το διαλειμματικό σκόρπισμα και το τάισμα των δαιμόνων.
Επί 40ημέρου: Μοναχική περιπατητική άσκηση 5 ωρών μέχρι 5 φορές. Αποφυγή της συναναστροφής πολλών προσώπων στον ίδιο χώρο. Αποφυγή συναναστροφής περισσότερων των 3 προσώπων. Αποφυγή εικόνων και λόγων, συζητήσεων και σχολιασμών.
Το αηδόνι δεν χρειάζεται να διαβάζει παρτιτούρα για να παίξει μουσική.
Comentários