Έχουμε ακούσει για τα γενετικώς τροποποιημένα τρόφιμα, που από ένα μεγάλο ποσοστό της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας, θεωρούνται ως η απόλυτη εξέλιξη στη βιομηχανία του τροφίμου. Πριν ανησυχήσουμε για το κατά πόσο είναι εν τέλει κάτι τέτοιο εξέλιξη, ας αναρωτηθούμε στιγμιαία για το εάν θα βρίσκαμε τον εαυτό μας το ίδιο ήσυχο, στο άκουσμα μιας άλλης είδησης: ενός γενετικά τροποποιημένου ανθρώπου.
Καταρχάς, δεν είναι καθόλου μακρινό το σενάριο της τελευταίας φράσης. Ήδη ολόκληρος ο πλανήτης περιμένει ένα εμβόλιο για να επιστρέψει. Που; Στις παλιές του συνήθειες, σε ό,τι ακριβώς τον έφτασε εδώ που είναι σήμερα. Και το περιμένει τόσο πολύ, που όταν αυτό θα έρθει, ανυπόμονα θα ανακουφιστεί από την παρουσία του. Όλος ο πλανήτης μοιάζει με έναν άνθρωπο που έχει σκανδαλιστικά επίμονο πονοκέφαλο, και είναι έτοιμος να πάρει ό,τι χάπι του δώσουν, αρκεί να ανακουφιστεί από τον πόνο.
Τον καταλαβαίνω βαθιά αυτόν τον άνθρωπο. Όπως καταλαβαίνω και όλες τις συμπεριφορές: των κυβερνήσεων, των οικονομιών, των κοινωνιών, όλων. Πάντοτε ήταν τόσο πρόστυχη η ισορροπία ανόμοιων συμφερόντων, που ένα ήταν βέβαιο τελικά: ότι η διακύβευσή της σίγουρα δε θα έδινε ουδέποτε λόγο στην ηθική. Πως θα έμοιαζε όμως παρόλα αυτά το σενάριο, ένας και μόνο εμβολιασμός, να είναι και ο δούρειος ίππος για να μεταβούμε στην εποχή, του τροποποιημένου γενετικά ανθρώπου;
Κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε λίγο για την «αλλαγή της ανατομίας» σε εκείνο το πλάσμα που ονομάζεται «άνθρωπος». Όχι για την εξέλιξη ενός φυσικού σώματος σε βάθος χρόνου, αλλά για τη βία της δημιουργίας ενός άλλου σε μια στιγμή. Κάποτε θα πρέπει να μιλήσουμε για την έννοια «υπολογιστής» και για την εξακρίβωση του ουσιαστικού γεγονότος που συνοδεύει η ύπαρξή του. Αυτό είναι και ένα χρέος που έχουμε όσοι ζήσαμε και την χωρίς κομπιούτερ εποχή, όχι ως αναφορά στη γραφικότητα που διέπει κάθε γενιά που αυτοθεωρείται ως καλύτερη της επόμενης, ούτε ως ένας άκρατος ρομαντισμός στην παιδική ηλικία που απωλέσαμε. Αλλά με τον πιο μαθηματικά στυγνό τρόπο, ως μια οξυδερκή διάθεση φιλοσοφίας και στοχασμού απέναντι στα γεγονότα.
Θεωρώ τον εαυτό μου αιώνιο και νέο, το νου μου οξύ και την καρδιά μου άφθονη. Όπως έλεγε κι ο αγαπημένος μου Δάσκαλος: «να αγωνιάς πραγματικά όταν θα έρθει η στιγμή να διδάξεις την αγάπη, όχι για τη διδασκαλία αυτής καθαυτής, γιατί αυτή δεν διδάσκεται, δεν ορίζεται, και είναι απλά προϊόν ωρίμανσης μιας καρδιάς. Να αγωνιάς μόνο για το πόσο μακριά κοιτούν τα μάτια αυτών που θα την επιχειρήσουν, γιατί μπορείς να αγαπήσεις, μόνο όσο μακριά κοιτούν τα μάτια σου. Και η ωρίμανση δεν μπορεί να συμβεί χωρίς την ενατένιση των οριζόντων».
Τι σημαίνει λοιπόν να βρίσκομαι μπροστά από μία οθόνη τη μισή μου ζωή; Τι σημαίνει να μην μπορώ να κάνω βήμα χωρίς να είναι στο πλάι μου το κινητό; Τι σημαίνει να αισθάνομαι γυμνός εάν το χάσω, ξεκρέμαστος εάν δεν βρίσκεται σε «απόσταση βολής» από τον αντίχειρά μου; Και τι μπορεί να σημαίνει η ταυτόχρονη επισήμανση ενός διαφορετικού με τον δικό μου, γενετικού κώδικα, εντός της βιοχημείας μου;
Δε θα κάνουμε άλλες ερωτήσεις, αν και το μπορούμε. Δε θα επιχειρήσουμε να δώσουμε απαντήσεις σε καμία εξ αυτών, γιατί δεν αποτελεί το ζητούμενο. Προτείνουμε ωστόσο την επιστροφή στο… μέλλον(!), ως μια ύστατη προσπάθεια για την ανεύρεσή τους στο χρόνο που μας υπολείπεται. Μια επιστροφή στον Δημόκριτο, στον Παρμενίδη, στον Θαλή. Στον Πυθαγόρα, στον Εμπεδοκλή. Στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, στον Απολλώνιο τον Τυανέα, στον Λάου Τζι. Στο Γκοουτάμα Βούδα και στον Ιησού. Προτείνουμε, την επιστροφή, στον Ιησού.
Κι αν μας ρωτήσετε τι ακριβώς προτείνουμε, τότε θα σας πούμε ότι προτείνουμε και πάλι το διάβασμα. Οι Γουατσόφσκι δεν χώρεσαν στο σώμα τους και το άλλαξαν, και παρόλα αυτά πιθανόν να είναι στο τέλος λιγότερο μεταλλαγμένοι από ό,τι εμείς. Γιατί απλά εμείς δεν γυρίσαμε το Μάτριξ, δεν έφταναν τα μάτια μας ως εκεί. Δεν παίξαμε τη μουσική του Μπόουι. Δεν χορέψαμε σαν τον Μπαρίζνικοφ. Δεν ζωγραφίσαμε σαν τον Ματίς. Και δεν γράψαμε σαν τον Μπορίς Βιαν για τον «Αφρό των Ημερών μας».
Δεν ξέρω τι προλαβαίνουμε και εάν. Όμως μόνο η συναναστροφή με το φως θα βάλει ένα τέλος στο σκοτάδι.
Κι αν μπορούμε, όσο διαβάζουμε, να προπονούμαστε ΚΑΙ κυτταρικά, τότε αυτό θα μοιάζει με (και θα είναι) ένα μικρό θαύμα. Κυτταρική γυμναστική με Έλαια, με Χυμούς, με Καρπούς, με Ωμοφαγίες, με Νηστείες, με Άσκηση και με Σιωπή. Ας είναι η ζωή μια περιπέτεια συνείδησης και όχι μια απλή εποπτεία της ύπαρξης.
(Έλαια: Αγριέλαιο + ένα λάδι ανάλογα με τη συνθήκη και με την εποχή, ένα λάδι που θα αλλάζει δηλαδή περιοδικά. (Μια κουταλιά της σούπας κάθε πρωί μόλις ξυπνήσω από εξαιρετικά παρθένο και βιολογικό Αγριέλαιο, συνδυαστικά με άλλα έλαια που περιοδικά μπορεί να αλλάζουν κάθε βράδυ, όπως: Λινέλαιο, Κανναβέλαιο, Γαϊδουραγκαθέλαιο, Έλαιο μαύρου κυμίνου κλπ).
Χυμοί: Χυμός Νόνι το πρωί. Χυμός άγριας Αλόης το Μεσημέρι. Συνδυαστικά με «κατά καιρούς ή βούλησης» εμβόλιμα γεύματα από χυμούς Ροδιού, Γκράνμπερι, Ανανά και Μούρων.
Καρπούς: Ξηρούς ή φρούτα, κατά προτίμηση μέχρι το μεσημέρι, σε αντίθεση με λαχανικά, που καλό είναι να ξεκινούν από το μεσημέρι και μετά.
Ωμοφαγίες: Μία ημέρα μέσα στην εβδομάδα αποκλειστική διατροφή με ωμά φρούτα και λαχανικά.
Νηστείες: Μία ημέρα την εβδομάδα τρέφομαι με Νερό και Αέρα. Φροντίζω να είναι μια ημέρα όπου το σώμα μου θα εργάζεται πολύ, αλλά χωρίς ένταση. Φροντίζω το νερό μου να είναι όσο γίνεται πιο εκλεκτό, ορθομοριακό ή φλουβικό. Κι ο αέρας μου όσο γίνεται πιο καθαρός, αρωματισμένος με αιθέραια, αν όχι βουνίσιος.
Άσκηση: Πάντα μέσα σε αυτήν, μα πάντα, το ήσυχο τρέξιμο. Σε συνδυασμό με ένα καλό Κουνγκ φου, ή για όσους έχουν την πολυτέλεια, με ένα ακόμα καλύτερο Τάι Τσι Τσουάν.
Σιωπή: Εκείνη που πάντοτε δίνει περισσότερα από όσα παίρνει.
Και μουσική. Και ορίζοντες. Και ουρανούς. Και έρωτες. Και σκανταλιές. Και σπάσιμο των μέτριων καιρών.
Με Όνειρα).
Comments