Η Μεγάλη Σαρακοστή

«Χωρίς την κατανόηση του θανάτου, χωρίς τη σπουδή της απόλυτης επιστήμης του, μέσα σε ένα διά βίου φόβο θα έχει παραμεληθεί όλη η ανθρώπινη πεμπτουσία. Κι έτσι δεν θα έχει υπάρξει ποτέ καμία Σαρακοστή στην υποτιθέμενη ζωή μας. Καμία αναγέννηση και κανένα θαύμα. (Τόσο, που το λυπηρό θα γίνει τραγικό, κάθε φορά που το αυτονόητο του ανθρώπου θα μοιάζει έκπληξη, στην συνάντησή του με τον απέναντι)».

Εμείς οι άνθρωποι θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι το μοναδικό μας μέλλον είναι η Αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα, πράξεις, σενάρια και βίοι, κάνουν τις επόμενες ημέρες που θα ‘ρθουν, στη μικρή ζωή μας, ήδη από τώρα παρελθόν. Πόσο μάλλον όταν όλα όσα «ζούμε» μέσα σε αυτήν την προχειρότητα του χρόνου που μας διέπει, σε αυτήν την εποχή της πανδημίας και της αλητείας, επισφραγίζονται κι από έναν καινούργιο σε χαρακτήρα «Χρόνο», που θα έχουμε την ατυχία να γνωρίσουμε καλύτερα μετά το τέλος του Covid-19.

Ο Χρόνος λιγόστεψε. Η ταχύτητα της ροής του αυξήθηκε και η αίσθηση ότι δεν προλαβαίνουμε, συνοδεύτηκε από την ταυτόχρονη γρήγορη κύλιση των ημερών. Για να καταφέρει δηλαδή ο Χρόνος να αλλάξει τα χαρακτηριστικά του, χρειάστηκε πρώτα να μας ξεγελάσει με έναν αντιπερισπασμό. Έτσι, σταμάτησε κατά κάποιο τρόπο τις ζωές μας, κι επέτρεψε στις ημέρες να κυλήσουν χωρίς να γίνεται κάτι περισσότερο από το να γερνάμε.

Μέσα σε αυτή τη συνθήκη έρχεται ξανά, πιστή στο ραντεβού της, η Μεγάλη Σαρακοστή, που ήταν πάντα ό,τι με συγκινούσε περισσότερο ανάμεσα σε όλες τις γιορτές των ανθρώπων. Γιατί ήταν η γιορτή που σήμαινε συστολή κοινωνικότητας, εσωτερική διάθεση και «λίγα λόγια», μέσα σε μια προσμονή αναστάσεως Εαυτού. Αλλά και μέσα σε μια ακόμη μεγαλύτερη ευκαιρία καθαρισμού και αποτοξίνωσης ενός σώματος, που κρατά ασφαλώς την περιουσία ολόκληρης της καρδιάς του μέσα στο στέρνο του. Η νηστεία όμως αφορούσε κυρίως αυτό που βγαίνει από το στόμα, και όχι αυτό που μπαίνει σε αυτό. Αφορούσε στην πενία των συναισθημάτων και των σκέψεων, στα σενάρια της Σιωπής και στα έργα της. Και εν τέλει, αφορούσε σε έναν καλύτερο εαυτό που θα ερχόταν μόνο μέσα από τον κόπο του «πειράματος», από την εφαρμογή όσων η θεωρία είχε προλάβει κάθε φορά να μας διδάξει.

Σε ό,τι αφορά τη διατροφή, η σαρακοστή περισσότερο σήμαινε καθαρισμό και αλκαλοποίηση, αποτοξίνωση και αντιοξείδωση, παρά μείωση της τροφής. Αυτή συνέβαινε μόλις μία φορά τη βδομάδα, την ημέρα της προσευχής, και μια βδομάδα τη φορά, τη βδομάδα της αναστάσεως. Η αλκαλοποίηση γινόταν κυρίως με την ωμοφαγία και φυσικά με την σωστή δίαιτα. Η αντιοξείδωση με ελιξίρια και βιταμίνωση. Η αποτοξίνωση με την αφαγία και τον καθαρισμό των εντέρων. Σε κάθε δράση όμως που αφορούσε την «τροφή εντός των 40 αυτών ημερών», από την επιλογή της, έως την ποσότητα ή τον τρόπο που θα την γευόμασταν, το σημαντικότερο όλων, αν όχι το μοναδικό, ήταν πάντοτε η παρουσία του παρατηρητή.

Ο Παρατηρητής εαυτός θα πρέπει να γίνει ο απόλυτος πρωταγωνιστής των ημερών της Σαρακοστής. Το βασικό μέλημα σε οτιδήποτε συμβαίνει, από την παρακολούθηση μιας ταινίας στην τηλεόραση, από το άνοιγμα μίας πόρτας, μέχρι τη βρώση ενός γεύματος, οφείλει να είναι η παρατήρηση, κι αυτή τη φορά, με την επάρκεια που απαιτείται. Αν τρώμε λαίμαργα, αν τρώμε γρήγορα, αν τρώμε στο πόδι για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας ηδονικά, αν τρώμε μπροστά στην τηλεόραση, αν τρώμε μόνο ό,τι μας εθίζει, έτσι ακριβώς θα καταλήξουμε και να αγαπάμε.

Ο Σωτήρας μας δηλαδή -αυτή τη στιγμή- λέγεται Παρατηρητής. Η Σωτηρία μας είναι η μαρτυρία, το πείραμα. Και η διαδικασία είναι της Σαρακοστής. Μόνο τότε τα όνειρα θεριεύουν και οι σπονδυλικές κατοικούνται ευκολότερα από τα ρεύματα της Δύναμης.

Ένας αγώνας πάντα. Ο ίδιος, πάντα. Για μια ζωή επιστρέφουσα στον Αξία, για ένα όνειρο που δεν τελειώνει, μέσα σε μία βόλτα ολάνθιστη από υπερβάσεις. (Που δυστυχώς πλέον, δεν είναι αρκετές για να αλλάξουν τη ροή των γεγονότων. Ωστόσο είναι πάντα απαραίτητες, αν θέλεις μια ημέρα να γίνεις ο υπηρέτης της Μίας Αλήθειας).