Η Αιτία των Ασθενειών (Μέρος Γ) –Βιοχημικές ουσίες και Άγχος

«Τα κύτταρα μας επηρεάζονται άμεσα βιοχημικά από την «στερεή τροφή» που καταναλώνουμε, από την «υγρή τροφή», από τον αέρα που αναπνέουμε και από τις εντυπώσεις που αποκομίζουμε διαμέσου των αισθήσεών μας (εντυπώσεις που προκαλούν κατά κανόνα, σκέψεις και συναισθήματα). Όλα αυτά δημιουργούν στο σώμα βιοχημικές αντιδράσεις, έκκριση ορμονών (πχ. κορτιζόλη και αδρεναλίνη), επιρροές στο ανοσοποιητικό και στη χλωρίδα του εντέρου μας, με φυσικό τελικό αποδέκτη τα κύτταρά μας. Ακόμα και μια ταινία που θα δούμε ανάλογα με το περιεχόμενό της θα «ταΐσει» τα κύτταρά μας, είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε αισθανθήκαμε έντονα μέσα σε αυτή, είτε όχι. Τα κύτταρα δεν κάνουν διακρίσεις στο πως θα επηρεαστούν. Φυσικά, δεν μπορούμε να αλλάξουμε και να ελέγξουμε τα πάντα στη ζωή μας και στον κόσμο, ούτε και υπάρχει λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Μπορούμε όμως να κάνουμε καλύτερες επιλογές στα πράγματα που δύναται να επηρεάσουμε (κατά κανόνα όχι με βάση το «φθηνό και το γρήγορο»), και να αλλάξουμε τις αντιδράσεις μας απέναντι στα πράγματα που φαίνεται να μην δύναται».

Μια ακόμα βασική αιτία των ασθενειών βρίσκεται στην αναζήτηση των ουσιών που θα μας "διασκεδάσουν" ή θα μας "κρύψουν" από τα προβλήματα της ζωής, αλλά και στο διαρκές άγχος κάτω από το οποίο καλούμαστε τελικά να την ζήσουμε.

Θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι το ανθρώπινο σώμα είναι σε θέση να εκκρίνει όλες τις ισχυρές βιοχημικές ουσίες αυτοθέλητα, με σκοπό φυσικά να δώσει μια απόλυτα ισορροπημένη ικανότητα αντιμετώπισης κάθε μορφής απειλής, από όπου κι αν προέρχεται (συναίσθημα, σκέψη, εντύπωση ή τροφή, αλλά και ατυχήματα ή ξενιστές, μικρόβια και παράσιτα). Δυστυχώς, ενώ την ίδια επίδραση έχουν και τα πανίσχυρα χημικά φάρμακα, οι «αντιτροφές» και οι «εθιστικές ουσίες», δεν έχουν και το ίδιο ισορροπημένο αποτέλεσμα, γιατί δρουν εντελώς ανεξέλεγκτα και με μεγάλο κόστος για την υγεία μας μακροπρόθεσμα.

Ακόμα και οι απλές τονωτικές ή ερεθιστικές ουσίες δηλαδή, τύπου: «καφές, γλυκά, αναψυκτικά, αλκοόλ και νικοτίνη», προκαλούν εκκρίσεις ορμονών, νευροδιαβιβαστών και άλλων βιοχημικών ουσιών που συνήθως εκκρίνονται φυσιολογικά από το σώμα σε κατάσταση άγχους. Αυτό που επιζητούν όταν γίνονται φυσιολογικά είναι να μας τονώνουν όταν είμαστε εξαντλημένοι, ή να μας ηρεμούν όταν είμαστε σε υπερδιέγερση. Αλλά το πρόβλημα με τις ερεθιστικές ουσίες είναι ότι τα «επιτυγχάνουν όλα αυτά», άσχετα εάν υπάρχει κάποιος λόγος, ή όχι. Μας διεγείρουν και μας τονώνουν υπερβολικά ακόμη κι αν δεν το χρειαζόμαστε, και μας ηρεμούν ακόμα περισσότερο, ακόμη κι αν είμαστε ήρεμοι! Επηρεάζουν δηλαδή όλη τη βιοχημεία του οργανισμού και ειδικά το νευρο-ανοσο-ενδοκρινικό άξονα. Με απλά λόγια; Μας προκαλούν βιοχημικό άγχος χωρίς λόγο και αιτία!

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι όλα αυτά τα «βιοχημικά στρεσογόνα» (αντιβιοτικά, παυσίπονα, ουσίες, χάπια, αντιτροφές, επεξεργασμένα τρόφιμα κι εθιστικά σάκχαρα) απογυμνώνουν τον οργανισμό από πολλά ορθά μόρια και θρεπτικά συστατικά (κυρίως ψευδάργυρο και βιταμίνες της ομάδας Β) που χρησιμοποιούνται με τρόπο αναντικατάστατο για την επίτευξη της υγείας του. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά η μειωμένη ικανότητα αντιμετώπισης των πραγματικών αγχογόνων παραγόντων που θα συναντήσουμε στη ζωή, αλλά κι η αυξανόμενη εξάρτηση από «εξωγενείς ουσίες και χημικά δεκανίκια» για να αισθανόμαστε καλύτερα.

Έτσι, σπάνια κάποιος σήμερα μπορεί να ξυπνήσει χωρίς να πιει έναν καφέ, και σπάνια μπορεί να συναντήσει μία γυναίκα χωρίς Ζάναξ στη τσάντα της! Σπάνια μπορεί κάποιος να πάει στην τουαλέτα εάν δεν πιει καφέ κι αν δεν καπνίσει ένα τσιγάρο, και σπάνια θα ξεκουραστεί το βράδυ χωρίς ένα ποτήρι ουίσκυ, ή ένα υπναγωγικό, ή και μια τηλεόραση ανοιχτή που θα παίζει μέσα στο υπνοδωμάτιο ακόμα και όταν αυτός ήδη θα κοιμάται!

Για να δούμε λίγο περισσότερο προσεχτικά, όλες εκείνες τις περιπτώσεις που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί αυτές τις «ουσίες» καθημερινά.

Η πρώτη περίπτωση είναι όταν πράγματι υπάρχει λόγος και αγχογόνοι παράγοντες στο προσκήνιο της ζωής του. Σε αυτήν την περίπτωση η χρήση τέτοιων ουσιών απλώς επαυξάνει τη δράση των φυσικών βιοχημικών ουσιών που εκκρίνονται έτσι κι αλλιώς από το σώμα. Εδώ, ίσως και να υπάρχει μια μικρή κατά περίπτωση δικαιολογία για τη χρήση αυτών των ουσιών, παρόλο που το άτομο καταφεύγει πρόωρα σε αυτές και δεν περιμένει να δει εάν το ίδιο του το σώμα μπορεί να αντιμετωπίσει την πίεση αποτελεσματικά και με φυσιολογικό τρόπο, μέσω των ενδορφινών του εγκεφάλου επί παραδείγματι.

Η δεύτερη περίπτωση είναι όταν ο οργανισμός είναι τόσο εξαντλημένος από χρόνια τοξίνωση, οξείδωση, κι από διατροφικές ελλείψεις, που, ή το άτομο αισθάνεται συνεχή αδυναμία, ή βρίσκεται σε διαρκή υπερένταση χωρίς όμως να υπάρχουν οι αγχογόνοι παράγοντες κι ένας πραγματικός λόγος. Αυτό είναι το «τεχνητό άγχος» ή το «ψευδοάγχος» της χρόνιας διατροφικής εξάντλησης του οργανισμού. Το άτομο καταφεύγει στα τονωτικά για να μαστιγώσει τα επινεφρίδια, το νευροφυτικό και το ενδοκρινικό σύστημα, και για να παράγει τα βιοχημικά μόρια που θα το κάνει να αισθανθεί «καλά». Έτσι ας πούμε όταν ένα άτομο είναι πεσμένο, θα χρησιμοποιήσει αναψυκτικά εμπορίου γεμάτα ζάχαρη, γλυκά και σοκολάτες, καφέ και τσιγάρο για να τονωθεί, και όταν είναι σε υπερδιέγερση αλκοόλ και τσιγάρο για να ηρεμήσει. Οι πιο επικίνδυνες ουσίες και οι πιο εθιστικές είναι η νικοτίνη και το αλκοόλ, γιατί πιάνουν και τα δύο άκρα του φάσματος. Αν είναι πεσμένος σε τονώνουν κι αν είσαι σε υπερδιέγερση σε ηρεμούν.

Τέλος, η τρίτη περίπτωση είναι η κοινωνική κατανάλωση αυτών των ουσιών, κυρίως από συνήθεια ή άγνοια των επιπτώσεων που έχουν, αλλά και επειδή ενώ το άτομο είναι καλά, θέλει να είναι ακόμα καλύτερα! Έτσι δημιουργείται ένα συνεχόμενο βιοχημικό άγχος λόγω της κοινωνικοποίησης αυτών των επικίνδυνων ουσιών και της αλόγιστης χρήσης τους λόγω άγνοιας ή συνήθειας. Το αποτέλεσμα είναι η βαθμιαία εξάντληση του οργανισμού.

Ο μόνος σωστός, ακίνδυνος και ευεργετικός τρόπος αντιμετώπισης του άγχους είναι η αλκαλοποίηση του οργανισμού, η αντιφλεγμονώδης διατροφή, η τροφοδοσία με ορθά μόρια στα κύτταρα, ούτως ώστε ένα υγιές γαστρεντερικό να παράξει τα βιοχημικά μόρια που απαιτούνται ανά περίπτωση για την επίτευξη της ισορροπίας. Όλοι οι εξωγενείς παράγοντες, τα χημικά υποσχόμενα και ερεθιστικές ουσίες, είναι ενεργειακοί και χαλαρωτικοί «απατεώνες» του χείριστου είδους. Υπόσχονται πολλά, δίνουν λίγα και με μεγάλο μακροχρόνιο τίμημα για την υγεία και την ποιότητα της ζωής μας.

Τελειώνοντας τη σειρά αυτών των άρθρων, ας σκεφτούμε υπό το μέτρο της υποκειμενικής μας αντίληψης το εξής πολύ απλό: Οι χλωροπλάστες είναι οργανίδια των ΦΥΤΙΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ στα οποία γίνεται η φωτοσύνθεση, κατά την οποία απλά ανόργανα μόρια μετατρέπονται με τη βοήθεια της ηλιακής ενέργειας σε οργανικά, απελευθερώνοντας ταυτόχρονα οξυγόνο. Οι χλωροπλάστες περιέχουν ειδικά ένζυμα και άλλα μόρια όπως η χλωροφύλλη, που είναι απαραίτητα για τη φωτοσύνθεση. Και παρ’ ότι οι χλωροπλάστες βρίσκονται μόνο στα φωτοσυνθετικά κύτταρα, τα οργανικά μόρια και το οξυγόνο που παράγουν είναι απαραίτητα για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών και τη διατήρηση της ζωής όλων των οργανισμών του πλανήτη!

Αυτό από μόνο του ίσως είναι μία παρατήρηση που θα έπρεπε να προέχει όλων των επιλογών μας για ορθή τροφή. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον ήλιο και το φως για να ζήσει, όπως ακριβώς και ο υπόλοιπος πλανήτης. Κι οποιαδήποτε επιλογή «τροφής» και να αποφασίσει, θα έπρεπε να υπερασπίζεται την ανάγκη του για φως, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ψευδαίσθηση «πρόσκαιρης ευχαρίστησης».