Γράμμα ενός ακρεoφάγου από το παρελθόν (Μέρος Α)

Το πρώτο σχετικά με το θέμα της διατροφής, που απασχόλησε το νου μου κατά την αναζήτησή του, ήταν το: «τι τρώμε». Το δεύτερο ήταν: «το πώς και το πότε».

Αποφάσισα να τρώω ο,τιδήποτε δεν έχει αίμα και ο,τιδήποτε κατοικεί μέσα στη θάλασσα. Τη δεύτερη παραχώρηση μάλιστα, την επιτρέπω στον εαυτό μου μόνο όσο ζω με το συνηθισμένο δυτικό τρόπο, τον αδιαμφισβήτητα για το Πνεύμα μου, Λανθασμένο.

Οδηγοί σε αυτήν την επιλογή μου υπήρξε εκτός από την παρατήρηση, και η ιστορία της Φιλοσοφίας. Γιατί δε γνωρίζω σαρκοφάγα όντα, με μήκος λεπτού εντέρου 12 φορές το μήκος του σώματός τους (κι αυτό, γιατί η θεία πρόνοια τους έχει δωρίσει μικρό πεπτικό σύστημα για τη γρήγορη αποβολή των πτωμαΐνων των κρεάτων, που η παραμονή στο σώμα τους θα τα δηλητηρίαζε πάραυτα).

Δε γνωρίζω σαρκοφάγο ζώο με κίνηση γνάθου παράλληλη του εδάφους, με οδοντοστοιχία παρόμοια με την ανθρώπινη, με αλκαλικό σάλιο για αφετηρία της πέψης από τη στοματική κοιλότητα, με δυνατότητα ρόφησης και αναλυτικής μάσησης, με δυνατότητα εφίδρωσης. Δε γνωρίζω κανέναν άνθρωπο που να του τρέχουν τα σάλια βλέποντας μία κότα να περνάει από μπροστά του, και κανένα σαρκοφάγο ζώο που να κάνει το ίδιο εξαιτίας ενός ζουμερού πορτοκαλιού.

Ύστερα, ήταν και τα λόγια του Διδασκάλου μου: «Φάε ό,τι μπορείς να σκοτώσεις. Φάε ό,τι φέρει ζωή τη στιγμή της μάσησης». Σε εμένα υπήρξαν σαφή στη διατύπωσή τους κι έκρυβαν εντός τους το Όλον. Όσο εξελίσσομαι, δεν μπορώ να σκοτώνω, και όσα δεν μπορώ να σκοτώνω, είναι άδικο και υποτιμητικό για το Καθαρό Πνεύμα να τα χρησιμοποιήσω για τροφή.

Έπειτα θέλησα να κερδίσω χρόνο. Ανέτρεξα στον μέγα Ησίοδο (Έργα και Ημέρες). Μελέτησα με προσοχή τη διατροφή των Ανθρώπινων Φυλών και τη συμπεριφορά τους. Έπειτα, τη δοκίμασα επάνω μου, κι ευτυχώς, ήμουν σε θέση να παρατηρήσω «το αυτό» με τον Ησίοδο. Ανέτρεξα στον Πυθαγόρα και βρήκα όλη τη Φιλοσοφική επιχειρηματολογία του, ίδια με την αντανακλαστική δική μου. Ανέτρεξα στη θεογονία του Ερμή του Τρισμέγιστου και συμπλήρωσα τις σκέψεις μου. Παρατήρησα τις διατροφικές συνήθειες του Ιησού, του Γκοτάμα, του Εμπεδοκλή, του Λάου Τζι και του Πλάτωνα.

Το πιο σημαντικό όμως ήταν άλλο.

Δεν μου επιτρέπεται να επιχειρηματολογήσω γι'αυτό που θα σας αναφέρω, κι έτσι είναι το μοναδικό που εάν αμφισβητήσετε, δε θα με βρείτε διαθέσιμο να το υποστηρίξω. Απλώς, εάν κάτι τέτοιο σας συμβεί, δώστε χρόνο στον εαυτό σας (κι εγώ με τη σειρά μου στο δικό μου), και καθώς μεγαλώνουμε, ας είμαστε στην εγρήγορση να αναρωτιόμαστε ξανά και ξανά για του παρακάτω λόγου το αληθές.

«Εάν αφαιρέσεις μία ζωή, όταν μπορείς

να κάνεις αλλιώς, αυτό είναι λάθος.

Όταν το κάνουν άλλοι για εσένα, κι εσύ υποστηρίζεις την πράξη τους, εσύ είσαι το λάθος.»

(η μεγάλη διαφορά του κάνω λάθος και του είμαι λάθος).

Υ.Γ. Ερώτηση προς τους απανταχού «φιλόζωους»:

«Εάν με βλέπατε να σκοτώνω ένα σκυλί στο δρόμο, να το παίρνω και να το τρώω ωμό την ώρα του θανάτου του, γιατί θα με κατηγορούσατε αλήθεια; Γιατί θα με χλευάζατε; Γιατί θα με θεωρούσατε εγκληματία κι απολίτιστο; Εγώ τουλάχιστον μπόρεσα και σκότωσα το σκυλί, προτού το φάω. Το έφαγα σχεδόν εν ζωή, κι άρα δεν τράφηκα με σάπια πληροφορία. Εσείς, γιατί να είστε εσείς οι φιλόζωοι, που αφήνετε τους άλλους να θανατώνουν, την αγελάδα για παράδειγμα (με τρόπο που ούτε καν υποψιάζεστε) και με σκοπό να αποτελέσει το βραδινό σας γεύμα;

Και γιατί εσείς να είστε οι πολιτισμένοι;»

Πριν απαντήσουν όλοι αυτοί, να πω πού ακριβώς τους κατατάσσω.

Στο ζωικό βασίλειο, κάτι παρόμοιο με αυτό που κάνουν οι «φιλόζωοι», το κάνουν μόνο οι ύαινες, οι γύπες και τα όρνια.

Εις Υγεία!