"Ο Rupert Sheldrake, Βρετανός βιολόγος, αναμόχλευσε ξανά τη ήδη υπάρχουσα θεωρία των «μορφογενετικών πεδίων», η οποία υποστήριζε την ύπαρξη κάποιων πεδίων άγνωστης φύσης που λειτουργούν σαν αόρατα προσχέδια των μορφών. Τα μορφογενετικά πεδία είναι αυτά που ορίζουν και προσδίδουν τις μορφές στους αναπτυσσόμενους οργανισμούς, παίζοντας ένα μορφοποιητικό ρόλο ανάλογο με εκείνο του αρχιτεκτονικού σχεδίου στο χτίσιμο π.χ. ενός κτιρίου.
Ο Sheldrake γενίκευσε τη θεωρία σε είδη πεδίων που ευθύνονται όχι μόνο για τον προσδιορισμό της μορφής αλλά και αυτόν της συμπεριφοράς. Πρόκειται, λοιπόν για πεδία που οργανώνουν οποιοδήποτε σύστημα τόσο στη μορφή όσο και τη λειτουργία του. Κάθε σύστημα διαθέτει ένα τέτοιο πεδίο που ενώνει και συντονίζει τα διάφορα μέρη του, ώστε να δρα και να συμπεριφέρεται ως ολότητα. Έτσι, ένα σύστημα δεν είναι πια το απλό άθροισμα των μελών του αλλά κάτι παραπάνω, που γεννά μια άλλη ολοκληρωμένη οντότητα.
O Sheldrake υποστηρίζει πως η μνήμη, η εξέλιξη και η μάθηση δηλαδή συμβαίνουν έξω από το νου! Iσχυρίζεται πως η μεταβολή, η εξέλιξη και η εμβρυακή ανάπτυξη δεν ρυθμίζονται απ’ την αλληλεπίδραση των DNA και του περιβάλλοντος, όπως πίστευαν μέχρι εκείνη τη στιγμή οι βιολόγοι. O Sheldrake ισχυρίζεται πως τα έμβρυα και ο εγκέφαλός τους αναπτύσσονται συντονιζόμενα με μια καινούργιου είδους (άυλη) διασταλτική δύναμη που ονομάζεται μορφογενετικό πεδίο. Aυτό που ονομάζει μορφικό συντονισμό ανάμεσα στον οργανισμό και το μορφογενετικό πεδίο, είναι αυτό που καθορίζει τα πάντα, από τις ανατομικές αλλαγές της εξέλιξης μέχρι τη μάθηση μιας καινούργιας τέχνης.
Ο Sheldrake χωρίς να το ξέρει, στην ουσία μιλούσε για τις εμπειρίες που συλλέγει μια ψυχή από το πέρασμά της στη γη. Οι πράξεις, οι σκέψεις και οι αναμνήσεις που αποκτάει η ψυχή μέσα από τις διάφορες υλικές ενσαρκώσεις της, εγγράφονται σε κάποιο άυλο πεδίο. Με την εμπειρία κάθε καινούργιας ζωής, αυτό το μορφογενετικό πεδίο, εξελίσσεται όλο και πιο πολύ. Έτσι εξελίχτηκε στην ικανότητα του ν’ αλληλεπιδρά με την ύλη, αναπτύσσοντας σταδιακά την ικανότητα να διαμορφώνει όλο και πιο πολύπλοκους βιολογικούς οργανισμούς.
Αρχίσαμε να λειτουργούμε εδώ πάνω στη γη με τη μορφή μονοκύτταρου οργανισμού και εξελιχτήκαμε σε φυτά, μετά σε έντομα, ζώα, ανθρωποειδή, ώσπου φτάσαμε στο ανθρώπινο επίπεδο. Μέχρι τώρα οι επιστήμονες πίστευαν πως αυτή η εξέλιξη οφείλεται στο πώς αντιδρούν τα μόρια DNA με το περιβάλλον τους (ένα μόριο DNA αποτελεί άλλωστε και την απλούστερη μορφή της ζωής). Και βέβαια αυτό είναι αλήθεια, αν δούμε το πράγμα μηχανιστικά. Όμως οι βιολόγοι, δεν γνώριζαν τo γιατί ή τo πώς τα DNA κάνουν αυτές τις αλλαγές. Αυτό συμβαίνει απλά γιατί η αλλαγή των DNA είναι άλλο ένα αποτέλεσμα και όχι αιτία.
Τα μορφικά πεδία διαπερνούν και συγχρόνως περιβάλουν τους οργανισμούς. Κατά κάποιο τρόπο τα πεδία ενώνουν με αόρατους δεσμούς όλα τα μέρη που ανήκουν σ’ ένα σύστημα δημιουργώντας έτσι έναν κοινό χώρο εμπειριών και δράσεων. Κάθε μέρος του συστήματος, συμμοιραζόμενο ένα τμήμα αυτού του ενοποιημένου πεδίου του συστήματος, μπορεί και συντονίζεται με τα άλλα μέρη έχοντας «πρόσβαση» σ’ αυτό το κοινό χώρο, την κοινή δεξαμενή πληροφοριών. Έτσι, εμπλουτίζεται από τις εμπειρίες των άλλων μερών ή εμπλουτίζει την κοινή αυτή «τράπεζα» με τις δικές του εμπειρίες.
Τελικά οι οργανισμοί μαθαίνουν πιο εύκολα και γρήγορα όσα οι άλλοι έχουν ήδη μάθει με κόπο, αφού έχει δημιουργηθεί το σχετικό μορφικό πεδίο με το οποίο από συγγένεια συντονίζονται και επηρεάζονται. Από αυτή τη θεωρία συνάγεται η επαναστατική άποψη της κληρονομικής μνήμης της φύσης, καθώς και της κληρονομικότητας των επίκτητων ιδιοτήτων, με το πέρασμα των πληροφοριών σε συγγενικούς οργανισμούς διαμέσου των μορφικών πεδίων μέσα στο χρόνο και το χώρο. Ένα ενδιαφέρον φαινόμενο γνωστό ως «Νόμος του εκατοστού πιθήκου», φαίνεται να στηρίζει ακράδαντα την παραπάνω υπόθεση του Βρετανού βιολόγου.
ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΝΟΥΣ
Με βάση αυτή τη θεωρία, ο Sheldrake αναθεωρεί το νου όπως τον γνωρίζει η σύγχρονη επιστήμη, ως εκτεταμένο νου, ο οποίος δεν περιορίζεται πια στο όργανο του εγκεφάλου. Είναι κάτι που τον διαποτίζει και τον περιβάλλει δημιουργώντας διανοητικά πεδία έξω από το υλικό σώμα. Ο νους μας μπορεί να «αγγίζει» και να επηρεάζει το εξωτερικό περιβάλλον. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να ερμηνευτούν φαινόμενα όπως το κακό μάτι, η δύναμη του βλέμματος, η εμπειρία των φασματικών μελών, η τηλεπάθεια κλπ.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΣΤΟΥ ΠΙΘΗΚΟΥ
«Ο γιαπωνέζικος πίθηκος «Macaca fuscata» βρίσκεται υπό παρατήρηση εδώ και 30 χρόνια καθώς ζει στη φυσιολογική του άγρια κατάσταση. Το 1952 στο νησί Koshima, επιστήμονες προμήθευαν στους πιθήκους γλυκοπατάτες που τις έριχναν στην άμμο. Η γεύση της ωμής γλυκοπατάτας άρεσε πολύ στους πίθηκους αλλά τους ενοχλούσε η άμμος. Μια πιθηκίνα 16 μηνών που την έλεγαν Ίμο, έλυσε το πρόβλημα πλένοντας τις πατάτες σ' ένα γειτονικό ρυάκι και έμαθε το κόλπο αυτό και στη μητέρα της. Αυτόν τον καινούργιο τρόπο τον έμαθαν και όσα πιθηκάκια έπαιζαν μαζί της και τον έμαθαν και στις μητέρες τους. Αυτή την πολιτιστική καινοτομία, την έμαθαν σταδιακά διάφοροι πίθηκοι, πράγμα που είδαν με τα ίδια τους τα μάτια οι επιστήμονες. Ανάμεσα στο 1952 και το 1958 όλοι οι νεαροί πίθηκοι έμαθαν να πλένουν τις γλυκοπατάτες που ήταν λερωμένες για να τις κάνουν πιο εύγεστες. Οι μόνοι ενήλικοι πίθηκοι που ακολούθησαν αυτή την κοινωνική πρόοδο, ήταν αυτοί που μιμήθηκαν το παιδιά τους. Όλοι οι άλλοι ενήλικες εξακολουθούσαν να τρώνε τις πατάτες λερωμένες.
Και ξαφνικά έγινε κάτι καταπληκτικό. Το φθινόπωρο του 1958 ένας ορισμένος αριθμός πιθήκων του νησιού Koshima έπλεναν τις γλυκοπατάτες τους. Είναι άγνωστος ο ακριβής αριθμός τους, αλλά ας υποθέσουμε ότι όταν ανέτειλε ο ήλιος κάπου πρωί, υπήρχαν 99 πίθηκοι στο νησί Koshima που είχαν μάθει να πλένουν τις γλυκοπατάτες τους. Κι ας υποθέσουμε ότι αργότερα εκείνο το πρωί έμαθε να πλένει τις πατάτες του και ο εκατοστός πίθηκος. Μέχρι να νυχτώσει εκείνο το βράδυ όλοι οι πίθηκοι της φυλής έπλεναν τις γλυκοπατάτες πριν τις φάνε.
Αλλά προσέξτε. Το πιο εκπληκτικό πράγμα που παρατήρησαν οι επιστήμονες ήταν πως η συνήθεια να πλένουν τις πατάτες πέρασε τη θάλασσα αυτόματα. Ολόκληρες αποικίες πιθήκων σ’ άλλα νησιά και στη στεριά Τακασακιγιάμα άρχισαν να πλένουν τις πατάτες τους".
Όλα τα παραπάνω ας τα έχουν καλά υπόψη τους όσοι βιολόγοι επιστήμονες αγωνίζονται αυτή τη στιγμή να βρουν ένα φάρμακο ή ένα εμβόλιο για τον οποιονδήποτε ιό. Γιατί χωρίς αυτό να είναι λάθος, ΘΑ ΓΙΝΕΙ λάθος, εάν στο μεταξύ δεν ασχοληθεί κανείς ολιστικά με την υγεία του κυττάρου, αλλά και ολόκληρου του πλανήτη.
Γιατί ίσως δεν απέχει και τόσο πολύ πια η ημέρα που θα κάνει την εμφάνισή του ένας ιός σε μια μορφή τέτοια που θα είναι ικανή τόσο στο να επιβιώνει, όσο και στο να προσαρμόζεται και να αναπαράγεται. ΌΤΑΝ Η ΖΩΗ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ, ΤΟΤΕ Η ΖΩΗ ΑΛΛΑΖΕΙ ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΕΝΟΣ ΝΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ.
Ας είναι λοιπόν το εμβόλιο ή το φάρμακο που αναζητείται ΜΕΡΟΣ της λύσης και όχι η λύση στο γρίφο που μας έστειλε η πιο απλή μορφή της ζωής του πλανήτη. Στο πλαίσιο εκείνο της διαχείρισης μιας ισορροπημένης συμβίωσης με όσα έμβια (μικρά ή μεγάλα) μαζί με τον άνθρωπο κατοικούν σε αυτόν.
Ας σεβαστούμε τη φύση κι ας αποτελέσουμε ρυθμιστές της ζωής και όχι καταστολείς της.
Comments